Welkom op onze reisblog, waar je alles kan lezen over onze reis van zomer 2009 tot zomer 2010 door Eurazië. Bij het naar beneden scollen ontdek je de berichten en foto's, per land geordend. Verder zijn we erg trots op onze gedetailleerde materiaallijst en pech-onderwegrubriek. Deze zijn bedoeld als inspiratiebron voor eenieder die een lange tocht per fiets plant, of eenieder met interesse. Je ziet onze route op onderstaande kaart (google maps) en kan klikken op de routelijntjes voor meer informatie over een bepaald stukje (goed mikken). Heb je nog vragen of wil je graag meer informatie over een bepaald deel van onze route, dan mag je altijd mailen naar Bert of Melanie.

Veel leesplezier!

Melanie en Bert

Route


Route weergeven op een grotere kaart

dinsdag 21 juli 2009

De pedaalridders (een medefietser getuigd/t)

Leuven, half tien. de deur van de Naamsevest staat open. blinkend schroom met raderen en trappedalen sieren de beeldige vooruin. Het huis straalt iets desolaats uit. Iets afgeleefds... maar misschien was dit voordien ook zo, en laat mijn melodramatische schrijversbrein zich weer verleiden in fantasiebelettering...
Een loense blik naar het P-magasinemeisje op de poster (ik ben een van de weinigen die weet dat de poster ook een achterkant heeft, of is het een voorkant?), en dan, het vroege zonlicht tegemoet. Er is al wat volk in het stadstuintje verzameld. Het geurt naar vers fruit, koffie en verse koeken. Mijn maag laat spontaan boerderijgeluiden van zich horen. Ik heb wel trek.

Bert en Melanie zijn her en der druk in gesprek. Ik krijg een beker toebedeeld, met daarbij de suggestie er frambosencoulis en champagne in te doen. Verrukkelijke combinatie. Ik vergeet spontaan de goedkope italiaanse wijn van gisteravond.

Mmm. er is ook kaas en brood. We worden verwend. Verder is er ook nog familie, collega's, voormalige bewoners, vrienden en kennissen. En kinderen. Man, overal kinderen. ze bekijken, betasten mekaar, en sluiten vriendschap. "Heerlijk, zoveel jeugdig volk", hoor ik wat later iemand zeggen. De vrouw in kwestie lijkt van middelbare leeftijd. Haar goedlachse blik lijkt symbool te staan voor de gehele sfeer, hier.
ik schenk enkele mensen nog wat champagne in, want heb net nog 18 volle flessen in de frigo opgemerkt. En gezien Melanie en Bert geen frigo op hun fiets meenemen...

Enfin. Ze gaan naar China en omstreken, daar gaat het dus om. Met een van de oudste stuwkrachten ter wereld. de fiets. met twee wielen. Het wiel, dat wellicht in het oosten moet uitgevonden zijn. Althans, daar is verhoogde kans toe, gezien de ontdekking "het wiel" werd gedoopt, en niet "het wier". De fietsen staan opgesteld. één groene, één rooie. sint Kristoffel wappert de wimpel aan de bagagedrager. En wij wensen het nog wat extra geluk toe. De fietsen kosten veel. Heel veel. Meer dan 400 euro, als je het mij vraagt.

Klokslag elf uur. Het tweetal volgt een strak schema. om 11 uur moet er vertrokken worden. Allez, om 11 uur moet het volk het huis uit, zo lijkt het eerder, om tegen half twaalf eindelijk moegewuifd de handen aan het stuur te houden, de voeten op de pedalen, de ogen op de weg, en het achterste op het zadel. De eerste meters zijn van een onschatbaar belang in zo'n verre reis. En dat heeft het tweetal maar al te goed meegerekend. Daarvoor hebben ze een eerste steile 'col' uitgestippeld, die hen na enkele meters fietsen veilig over de berm van de Naamsevest loodst. De aanwezige tandem maakt zijn naam waar. Hij laat zijn tanden zien, bij zo'n beklimming. Het ding werkt best als je er met z'n tweeën op duwt. Godelieve wordt aangemaand tot verhoogde inzet. Al gauw wordt duidelijk dat dit uitwuiverspeleton zal moeten samenwerken, willen ze altegader 's avonds weer aan de limburgse feestdis geraken. En dat zou goed zijn. Zo kan Bert nog eens deugdelijk van zijn ouderlijke thuis afscheid nemen. De tocht gaat langs schoone wegels. wat vroeger boerenwegels en karresporen heetten, of gravé, heet nu een fietsknooppunt. de provinciebelastingen zullen er vast door gestegen zijn. De fietsen zijn nu al ingereden. Iedereen heeft zijn plaats zowat gevonden. er wordt vanop de tweetrappers kennis gemaakt. Even later verlaten de eerste uitwuivers al onze tocht. Ze zullen van hier huiswaarts keren, en hun kennissen vertellen over deze twee dappere avonturiers. Jonge vlegels met stalen kuiten, en een hart van peperkoek. En wanneer zij na 14 maanden terugkeren zal iedereen nog weten wie ze waren: Melanie en Bert GENAAMD, hun daden zullen tegen dan ook hopelijk een beetje zijn BEFAAMD. Zus Katrien ambieert een managersrol. zij zal de boekskes schrijven die hun avonturen zullen publiceren. Trekkerstijdschriften, kranten, "en probeer zeker ook de Flair en de Libelle" raadt Melanie aan.
Ze worden vast beroemd.

Knooppunten dus. Al lijken dit meer cartografische kruispunten van wegels. We komen dorpen en steden voorbij waarvan ik het bestaan reeds kende, maar de ligging niet. tussen Leuven en Zammelen dus, want daar eindigt de tocht vandaag. Eén uur. Tijd voor een pauze. Het cadeau van vader Demaerschalck wordt ontkurkt. een heerlijk zachte fles Wiskey, single malt, 12 jaar gerijpt. een duur geschenk, zo lijkt het, want de fles zit in een lederen zakske. De fles gaat de kring rond. Ze bezorgt ons een gevoel van verhoogde groepsgeest, en vult onze kelen met warme gloed. Nog een schepje fruitsla uit het tupperware potteke, en hop, geturft en wel de fiets terug op. We zetten koers richting Tienen. De wijdse velden rond het Leuvense vallen me op. Ik sta er uitgebreid bij stil hoeveel schoons ons landje te bieden heeft. De akkers staan druk bezaaid met graan. Om warme degelijke broden mee te bakken, fantaseer ik. Wellicht is het ook zo. Of om müesli mee te maken, al wordt die eerder in de Rhonevalei bereid, zo werd me altijd wijsgemaakt. De fietswegeltjes nemen ons mee over het zachtglooiend landschap, waar treinen het landschap doorkruisen, en ons onder hun spoorwegen laten rijden, door gemetselde bruggetjes. sommige functionele oplossingen zoals deze zijn erg charmant. Enkele uren na de middag komen we voorbij een natuurdomein. De groep is nu uitgedund tot 10 metgezellen. Met verse trek. Naar soep, zo klinkt het uit alle monden. En dus houden we halt in het nabijgelegen picknickcentrum van het natuurdomein. Voor een versbereid soepje, met een fijn stukje kaas met brood. Heerlijk. Ik kies er een Westmalle dubbel bij. "Voor de kloekte", zou mijn moeder zeggen.
Lieve, de moeder van Melanie heeft een vers paard nodig. De dochters Melanie en Katrien wisselden reeds het zadel. ik voel me geroepen het gareel in eigen handen te nemen. En met een duidelijk één twee drie, zetten we de rechtervoet op de pedaal. Het ding wiebelt wat, wanneer ik de eerste meters vooruittrap, maar al gauw vinden we een evenwichtige kadans, en kunnen we verder. In deze streek overwegen de kasseistenen. Ze doen me denken aan de romeinse heirwegen. Holle wegels met bolle paden, waar karresporen hun wielen in hebben gezet. Dat laatste is fantasie, want deze wegels lijken hooguit 50 jaar oud. De tocht gaat nu voornamelijk bergaf. Richting Tongeren, waar we halt houden aan een zuiders terras. De kerk van Tongeren, vlakbij ons terrasje gelegen, brokkelt af. ter bescherming werden vangnetten onder de brokstukken gehangen. een middeleeuwse oplossing voor een middeleeuws gebouw. De koffietjes, westmalles en versgeperste fruitsap heeft gesmaakt. 

En nu, met maar halfvolle maag, koers zetten richting het landelijke Zammelen. Nabij Borgloon, waar de fruitteelt nog hoogdagen viert. Hier zijn de baantjes wat vinniger. De beklimmingen iets steiler, of zijn onze spieren gewoon wat strammer? In ieder geval, na deze eerste 80 kilometer ben ik wel blij als we verwelkomd worden in de ouderlijke thuis van Bert. Het limburgs wordt her en der bovengehaald, de flessen Champagne ontkurkt. Opnieuw champagne dus. Wat een feestdag. Nu is ook Katrien, de oudste zus van Melanie, en haar vriend Joris, ons met plooifietsen komen vervoegen. De bagage wordt gelost, de douche wordt met karig warm water benut, want de boiler is klein, en het weinige warme water dient gedeeld. Berts moeder heeft een laatse avondmaal bereid. Ze staat bekend voor haar grootse kookkunsten. De ruime keuken is gevuld met buffetspijzen gaande van gaspachio's tot scampi's met verse asperges. Onze moeite wordt beloond. We zijn moe en voldaan. Er wordt bijgebabbeld, de kamers voor de overnachtenden worden gedekt, en enkele streekgenoten nemen afscheid, om van hieruit naar hun eigen Limburgse thuis te fietsen. De ezels in de nabijgelegen weide balken me in slaap, op het lichtgewicht slaapmatje dat Bert en Melanie's beenderen zal moeten verzorgen, het komende jaar.

Ruben

2 opmerkingen:

  1. Een eigen verslaggever, we zouden dat de hele reis moeten hebben. Mooi zo, al verwart u Tongeren met onze fruithoofdstad St.-Truiden, toch een oprechte "dag en bedankt"!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ik dacht al "stevige omweg..."

    mel anders moet ge ruben meenemen ipv bert, die zijn verhaaltjes zijn sappiger om te lezen ;) (en dan hebben wij bert terug! appelthans zou blij zijn...)

    BeantwoordenVerwijderen