Berlijn

Berlijn is ver, verder dan men op het eerste zicht zou denken. Maar de laatste dagen zijn we erg opgeschoten, en gisterenavond hebben we er onze tent mogen opzetten, op een camping weliswaar en dus de eerste keer deze reis dat we ervoor moesten betalen. Onze kilometerteller gebruikt ondertussen al vier cijfertjes en wij zijn tot de vaststelling gekomen dat we al bijna op een derde van de route tot St.-Petersburg zitten. Daar we daar met ons visum pas vanaf de 17de oktober binnen kunnen, moeten we eigenlijk wat gas terug nemen, willen we niet veel te vroeg zijn. Dat is mooi, op die manier kunnen we wat meer tijd besteden aan dingen zoals liggen in het gras, boeken lezen/luisteren, stadjes bezoeken en lokale eet- en drankgelegenheden aandoen, die gelukkig steeds goedkoper worden.

Maar laat ik eens week teruggaan in de tijd, toen we halverwege de trip naar Berlijn waren, en ons relaas daar verderzetten. Sindsdien zijn we weer heel wat vriendelijke Duitsers tegen het lijf gelopen, waarvan we de toppers op de gevoelige plaat gevat hebben. Ook hebben we enkele interessante kampeerplaatsen aangedaan. Zo was er bijvoorbeeld het verlaten station Eckertal, net voor de voormalige grens met de DDR dat we dankzij Helmut, een lokale West-Duitster, mochten gebruiken. Ik zeg West-Duitser, iemand die twintig jaar na de val van de muur nog steeds belastingen betaalt voor de heropbouw van het oostelijke landsgedeelte. En dat terwijl in Oost-Duitsland de wegen veel beter zijn en de mensen er mooiere auto´s hebben dan in het westen. Tja, daar hebben wij alleszinds niet veel van gemerkt. Op sommige plaatsen zie je, voel je en ruik je wel dat je die vroegere grens overschreden hebt. Persoonlijk houd ik nogal van het oostblok, het leven is er goedkoper (als je van het westen komt tenminste) en de sfeer is veelal gemoedelijk. Er wordt ook van niemand verwacht dat hij leuk vindt wat ie doet, dus je mag best met je norste gezicht op rondlopen.

Als andere noemenswaardige kampeerplaatsen mag ik zeker het rondreizende circus Molina niet vergeten (zie foto´s, die we er morgen op zullen zetten) en onze nacht wildkamperen aan een riviertje dat vergeven was van de muggen. Omdat Mel zo attent was geweest onze pikketten wel heel onverliesbaar aan de fiets te hangen, hebben we er een uur in het donker achter lopen zoeken, met zo´n lampje op ons hoofd. Resultaat voor iemand met een ver doorlopend voorhoofd: een afzichtelijke builenpest waar een mens toch al gauw een dag suf van is. Ik gebruik het dan ook graag als excuus voor mijn tweede uitschuiver met de fiets (verdorie, 2-1 al), in het niets te vergelijken met Mel haar duikelpartij.

En ah ja, nu het toch over pech onderweg gaat: over onze lekke banden wil ik nog kwijt dat het in drie van de vijf gevallen over hetzelfde gat ging, dat we de eerste keer slecht geplakt hadden en/of dat te groot was om goed te plakken. Het was veroorzaakt door een verschoven velglint (een oud probleem, en nu helemaal van de baan). De andere twee gaatjes zijn veroorzaakt door respectievelijk een spijker en een stukje glas dat we te laat ontdekt hadden (die moeten daar toch al enkele dagen ingezeten hebben om een gat te kunnen veroorzaken). Trouwens, Steven, wie zijn lekke band niet repareert, kan nooit meer dan een keer lek rijden he.

Eergisteren hebben we het toppunt van gastvrijheid tot nu toe mogen ervaren. We waren op tijd gestopt in de buurt van een openluchtzwembad en mochten ons tentje opzetten bij een koppel oude mensen die met hun dochter en vrijgezelle zoon woonden in wat vroeger een boerderij was.

Toen we terugkwamen van een verkwikkende namiddag openluchtzwembad (een beetje vervallen, uit het DDR-tijdperk, maar supergezellig en met goedkope pintjes, jammer dat ze alvast afgesloten hadden terwijl wij nog met fiets en al binnen zaten), werden ons op erg voorzichtige wijze tomaten aangeboden voor bij het avondmaal. En oh ja, ze hadden misschien ook nog wel wat koffie, brood en boter voor erbij. En waarom zouden we dat niet gewoon bij hun aan de tuintafel komen nuttigen? Bleek dat alles al netjes voor twee gedekt stond en dat ze aan het wachten waren geweest op onze thuiskomst. Den badkamer werd ons aangeboden, en als het weer vies deed ´s nachts moesten we hun maar wakker maken. ´s Morgens was er `koffie´, wat uiteindelijk het beste ontbijt van de reis bleek. Helemaal grappig werd het bij het afscheid nemen, toen de oude vrouw haar dochter ontdaan aanstootte om haar te vertellen dat ze net gehoord had dat Melanie al van haar fiets gevallen was. Met nog een hele lading tomaten, courgetten, appels en een komkommer in onze tassen, allemaal eigen kweek, en na uitwisseling van foto´s en adressen en de belofte dat we voorzichtig zouden zijn, konden we uiteindelijk vertrekken. Diezelfde dag zouden we nog Potsdam bezoeken en in Berlijn aankomen. Interessant misschien nog om te vermelden, is dat onze gastheer en -vrouw alsook de dochter met enige nostalgie terugkeken op het DDR-tijdperk, hoe vreemd dat ook mag lijken. Het leven moet toen voor veel mensen een stuk eenvoudiger geweest zijn.