Pila, daar waar internet is

Een goede middag,

Ten lange leste hebben we eindelijk internet gevonden,
in Pila hebben ze dat in de post blijkbaar, staan twee computers alwaar men internetten kan.
Jammer voor de kerels die hier net na ons waren, en 2u later terugkeerden (helaas, we waren nog niet weg...). Pila al, jaja, zowaar het Poolse binnenland al. Polen blijkt geweldig: alles is hier heerlijk goedkoop (de meest toeristische trekpleister-camping kost hier 6 euro voor met 2), waardoor ons tempo iets gezapiger geworden is. Ook het eten is hier feestelijk, voor 10 euro hebt ge met 2 al iets fatsoenlijks binnen, gewedig! Het gebrek aan internet, sja, dat nemen we er dan graag bij.

Misschien een chronologisch verslag van waar we jullie achtergelaten hadden, in berlijn.

Berlijn is de moeite, zowel qua grootte als qua sja, qua de rest eigenlijk. De eerste dagen waren we zo slim geweest om voor de goedkoop ne camping te zoeken in t noorden van de stad (de helft goedkoper dan de camping in t centrum). Diezelfde eerste dagen waren dan eigelijk ook niet de "vakantie" die ik verwacht had. Aangezien de Globetrotter, de buitensportwinkel waar we enerzijds dingen kopen wouden en anderzijds spullen wouden inruilen, in het zuiden van de stad lag, hadden we dagelijks toch een vlotte 40km op de teller staan. Niet de mest gezellige 40km evenmin, gezien we de weg in Berlijn niet kenden, en zo een beetje van buskot tot buskot fietsten, kwestie dat daar een stadsplan ophing. Een kaart kopen was een goed idee geweest... . De globetrotter was het fietsen echter wel waard. Mijn matje, dat vreemde luchtbellen begon te vertonen, werd er moeiteloos omgewisseld in een rode variant zonder luchtbelfantasietjes, en ook onze vaude-stuurtas (nr2 al, stuurtas nr1 had het al vlak voor onze reis begeven, en hebben we de dag voor vertrek omgewisseld) waarvan de kaarthouder begon te scheuren werd vlekkeloos geruid voor een ortlieb variant, een knaloranje geval met in het groot "globetrotter" op. Lekker flashy op onze groene en rode fiets, en van super kwaliteit. Onze tent, waar we niet goed wisten of het scheve opzetten aan de tent, aan ons onbegrip of aan iets anders lag, werd met de vrienden van de globetrotter vakkundig oopgezet en goed bevonden. Heb ze dan ook een mailtje gestuurd kwestie van de baas te laten weten dat ie fier mag zijn op zn medewerkers, wat een heerlijke service! Gezien we onze tent toch moesten afbreken om te laten bekijken in de globetrotter, besloten we om toch maar een jeugdherberg centrum berlijn te zoeken. Temeer dat we al 2 dagen van plan waren s avonds iets te gaan drinken in Berlijn, maar te lang doorreden (we wouden dat liefst zo dicht mogelijk bij onze camping doen) en tenslotte van een kale reis thuiskwamen wegens niks meer van avondvertier in de buurt (en terugrijden, sja, daar houen we niet van, ik toch niet, ik schijn daar een of ander moreel probleem mee te hebben). Jeugdherberg nr1 bleek - kerstavondgewijs- geen plaats meer te hebben, net als nr2. Gelukkig was er nog nr3, alwaar we 22u s nachts (vlak voor we het opgaven om s ochtends verder te zoeken en een avondje gezellig op stap te gaan) toekwamen. Het bleek een goede keuze, een gezellig kleine slaapzaal, met aardig uitzienden meisjes erin. Een prive badkamertje, en een keukentje erbij. In de hostel werd ook reclame gemaakt voor de "free berlin tour", de dag erna om 10u. Feestelijk, ik hou nogal van stadstoeren (zeker als ze gratis zijn, dan is de prijs-kwaliteitsverhouding bijna steeds optimaal), en ging de dag erna dan ook vrolijk op pad. Bert bleef als een brave huisman thuis om de was te doen en naar de winkel te gaan. Na 3u30 zou de tour gedaan zijn, dus spraken we om 14u terug af ergens in t stad onder een mooie poort. Later leerde ik dat vanuit die poort het hotel te zien is dat 15000 euro kost per nacht in de presidentiele suite - die dan ook bomproof is- en alwaar Mickael Jackson een jaar of 6 geleden zijn zoontje uit het raam liet vallen.
De tour was de moeite dus, zo bleek ook aan de twee uur te laat dat ze gedaan was... . We zijn dan nog 2 dagen in Berlijn gebleven (eentje met - lekker decadent - een metrokaartje, hetgeen berlijn massas aangenamer want plots veel kleiner maakte). We hebben Berlijn ervaren als "echte", van de Berlijne bollen (in Berlijn Pfannkuche genaamd) tot in de rij staan voor een club, en er na een half uur wachten terug uit te vertrekken kwestie dat het ons te traag vooruit ging.

De vrijdag dan toch vertrokken, richting Polen nu. We werden door mensen aangeraden om te overnachen bij een meertje, maar aangezien wij nogal mietjes zijn (en een beetje schrik hebben 's nachts vanaf we iets van geluid horen, met al die verhalen van wilde varkens en dito Beren in polen en Duitsland en zo; temeer omdat wij maar met 2 zijn en de wilde dieren of wilde Duitsers of wat dan ook vast met veel meer) zijn we toch aangeklopt bij een oudere man die zn gazon aan het maaien was. Een uitstekende keuze, zo bleek achteraf. Deze kerel - Wolfgang genaamd - had wel zin in een betje gezelschap, en nadat we hem hadden gevraagd met ons me te eten, haalde ie een lekker flesje wijn boven, en ontstak ie een kampvuurtje in de tuin. Wolfgang blkeek aangenaam gezelschap, en vertelde graag over de DDR tijd (iets wat mij enorm boeit, zeker aangzien er zoveel verschillen in visie over zijn), een tijd die zijn pros maar zeker ook zijn contras bleek te hebben. Kapitalisme overigens eveneens... .

Van bij Wolfgang volgenden we de Oder, die een heel stuk uitvloeigebied heeft, zodat wat bij ons overstroming en redelijk als ramp gezien wordt hier gewoon "hoog water" heet. Een nachtje naast een trampoline later arriveerden we in Polen, waar ons stalen ros een Rower [rover] is, dobre goed betekent, en we met de woorden "gras" "tuin" en "tent" een slaapplaats zoeken. Iets wat ons, wonderwel, nog blijkt te lukken ook. Onze eerste nacht waren we nog niet zo geoefend (de kennis van die paar woordjes kwam later pas), en werden we helaas naar een camping gebracht. Gelukkig bleek daar een boer naast te wonen, die (na de vertaling van een aardige Duitser die op de camping verbleef) ons graag een plaatsje op zijn veld toewees. Een tiental minuten later kwam hij ons vragen of we niet toch liever onder een dak (want dat was het enige gebaar dat we begrepen uit zijn uitleg, buiten dat het het idee van zijn vrouw kwam, of toch van iets dat met zijn ring te maken heeft). Goed opgevoed als we zijn, hebben we dit vriendelijke voorstel gewijgerd, om ons dit achteraf serieus te beklagen. Blijkbaar hebben wij de gewoonte om, als iemand onbekends iets aanbiedt, dit eerst vriendelijk te weigeren, waarna de ander geacht wordt zijn voorstel te herhalen. Beleefd is dat. Hier in Polen doen ze dat dus niet, als je zo dom bent de eerste keer te weigeren is je kans verkeken> Wie weet was het weigeren wel onbeleefd ook. We hebben onszelf dan ook terstond voorgenomen dat ons nieuwe motto "ja graag" is, tenzij we het echt echt niet willen.

De nieuwe belofte londe meteen, want bij onze nieuwe overnachtplaats (waar de dochter, yochei, duits sprak zodat enige conversatie mogelijk was) kwam de buurman voorstellen of we niet liever in zijn partytent sliepen, want daarin stond een zetel dat kon uitgeklapt worden tto dubbel bed. Al slapen we even graag in onze tent, ons nieuwe motto volgend zeiden wij braaf "ja graag" en voor we het wisten verdrongen onze beide gastheren/vrouwen zich om ons thee en badkamers aan te bieden. Ze vroegen ons een sterk verhaal, maar helaas moesten we hen dat schuldig blijven. Voor de volgende hebben we alvast een verhaal met 5 rovers, in het gras met onze tent (kwestie dat we geen andere woorden kennen in het pools). we zullen er maar geen rekening mee houden dat zij Rover als fiets zullen verstaan... . s morgens werd door beide ontbijt voorzien, de ene zorgde voor de thee, de ander mocht de koeken voorzien, mooi toch.

Na deze uiters gastvriendelijkeen toch een beetje overweldigende ervaring, besloten we dat we toe waren aan een nachtje camping. Voor wat ooit het meest toeristisch oord van Polen geweest moet zijn (aan een meertje met bungalowpark en alles), was het eigenlijk best wel triest, de camping was zo goed als leeg, en ook de eetaangelegenheden waren niet zo volgestouwd als je ze zou verwachten. Dit alles terzijde was het er zo geweldig dat we besloten een dagje conge te nemen, en nog een nachtje te blijven. Gezellige keuze, zo bleek, beetje boekje lezen aan het strand, versgebakken broodjes s ochtends, ... . Vandaaruit verder gereden naar de kampplaats van vannacht, in de tuin van een restaurant-hotel waar we de enige gasten waren. Polen voelt de crisis serieus, zo blijkt. Ze zouden kunnen geld verdienen met internetcafes bouwen, maar ja... . Onze route is dan ook zo vriendelijk om ons door eht touristisch meest oninteressante deel van Polen te laten rijden. 70% van de steden en gebieden die we passeren staan gewoonweg niet in onze reisgids (en zeggen dat we daar heel berlijn voor afgestruind hebben), en van een van de weinige steden die er wel instaan vraagt onze gids zich af waarom iemand de moeite zou nemen dit stadje te bezoeken (omdat onze route er passeert verdorie!). Sja, zo leren we natuurlijk het "echte" Polen kennen, alwaar het merendeel van de bevolking in het buitenland werkt om iets te kunnen verdienen (waardoor er in eigen land bvb geen bouwvakers overblijven, ah nee, die werken allemaal bij ons), en het tourisme zo goed als onbestaande is. aardig zijn ze echter wel, die Polen.

Goed, aangezien ik ondertussen al scheel te zien van het typen gaan we het hierbij houden. Wie weet komen we in Polen nog eens internet tegen, en anders zal het tot in Litouwen zijn.

Melanie