Welkom op onze reisblog, waar je alles kan lezen over onze reis van zomer 2009 tot zomer 2010 door Eurazië. Bij het naar beneden scollen ontdek je de berichten en foto's, per land geordend. Verder zijn we erg trots op onze gedetailleerde materiaallijst en pech-onderwegrubriek. Deze zijn bedoeld als inspiratiebron voor eenieder die een lange tocht per fiets plant, of eenieder met interesse. Je ziet onze route op onderstaande kaart (google maps) en kan klikken op de routelijntjes voor meer informatie over een bepaald stukje (goed mikken). Heb je nog vragen of wil je graag meer informatie over een bepaald deel van onze route, dan mag je altijd mailen naar Bert of Melanie.

Veel leesplezier!

Melanie en Bert

Route


Route weergeven op een grotere kaart

vrijdag 11 september 2009

Eindelijk: een sterk verhaal !


Regelmatig wordt ons gevraagd (door de mensen die een mondje duits of engels spreken, bij de anderen zijn de vragen iets meer basic) of we geen "sterk verhaal" hebben, na zo een tijdje onderweg op de fiets. Helaas moesten we daar steeds negatief op antwoorden. Verhalen hebben we, das zeker, maar "sterke"? Fijne avondjes, mooie dingen zien, plezante momenten, talrijk zijn ze. Maar wegens gebrek aan sensatie is dat niet meteen waar men op zit te wachten. Iets met een wolf of zo, dat eerder wel. Teleurstelling alom dus, mensen die dachten een avondje geentertaind te worden met stoerheid ende heldhaftigheid kwamen bedrogen uit.

Tot gisteren...

We waren al lichtjes voorbereid door onze eerste Letse gastfamilie, die ons vertelde dat er in hun dorpje een gratis muziekmuseum was, geleid door een heerschap dat graag uitleg gaf bij alle instrumenten. Eens op het dorpsplein aangekomen werd inderdaad onze aandacht gelokt door een muziekaal deuntje, gevolgd door "komm, komm, eintritt frei". Terwijl we onze fietsen vastmaakten (wat enige tijd kost) bleef ie roepen en spelen - we moesten ons inhouden om niet "wir kommem gleich" te roepen naar de andere kant van het plein. We konden dus al wat verwachten, maar toch waren we aangenaam verrast toen onze gastheer (in volksdanskostuum) nadat we 5 min in zijn eenkamerig museum waren op zijn accordeon begon te spelen ende zingen, waarna hij ons de bijhorende dans toonde, die wij dan moesten dansen terwijl hij verderspeelde. Geniaal! Waren wij daar met ons tweeen aan het hupsen en springen op de tonen van onze prive-muzikant. Hij had bovendien de meest zotte instrumenten staan, die wij - als kindjes in een hands-on museum - mochten vastpakken en bespelen. Meer nog, hij duwde ons een instrument in de handen (Bert een Balalaika - Ivanovitsj gewijs - en ik een eerder gewone Xilofoon (gelukkig mocht ik daarna op het orgel spelen), waarna hij een lied inzette, en van ons verwachtte dat wij zo konden meespelen. Hij zal wel wat beteuterd geweest zijn met het trieste geluid dat wij wisten voort te brengen... (probeer maar eens een onbekend lied te spelen op een onbekend instrument). Daarnaast had hij ook een "zingende zaag" (een zaag opspannen tussen je benen en daar met een vioolstok op spelen), een piano-orgel, verschillende indianenfluitjes, een schaapsdoedelzak, zelfgemaakte klap-trommeldingen, de mondharp (ons al bekend dankzij Gilles), allerlei andere harpen, een zelfgemaakte Sitar, wel 15 accordeons uit het soviet-tijdperk, en noem maar op. Alle instrumenten wist hij zelf te bespelen en het merendeel ervan had hij zelf gemaakt (de rest kwam van zijn reizen gokken we). Jammer dat hij onze vragen (zoals hoe oud is die antieke accordeon) niet verstond, maar doorspeelde en zong. Zelfs de fotos van zijn volksdansgroep (van de laatste 50 jaar) werden fier getoond... Het werd een feestelijke middag, das duidelijk.

De avond was echter niet minder feestelijk. Normaalgezien proberen we buiten de stad overnachting te zoeken, maar aangezien we graag wilden internetten (en dit enkel in grote steden kan) kwamen we toch in de stad terecht. Helaas kenden we de woorden "tuin", "gras" en "weide" nog niet in het Lets, wat het vragen naar een stukje tuin nogal bemoeilijkte. Uiteindelijk kwamen we bij een aardige kerel terecht, die ons - al verstond hij ons niet - wel wou helpen. Eerst bracht hij ons naar het lievelingsoord van de plaatselijke hangjongeren, om ons daarna (toen bleek dat we toch liefst niet zo publiek stonden) in de wildernis van zijn moeder te laten staan, om ons nog iets later terug te komen halen en bij hem thuis een bed aan te bieden (met de dochter uit Litouwen aan de telefoon als tolk ). Onder het motto "Trinken Schnaps und singen Wolga" werden we eerst een volledig maal voorgeschoteld, gevolgd door zelfgebrouwen Schnaps (eerst uit mout, dan destilleren en laten trekken met koffiebonen en citroen), het bierachtige voorproduct van de Schnaps, zelfgemaakt appelsap, Russische champagne, whisky en zelfs een fles Tequilla. Gelukkig was het water van de kraan hier drinkbaar, en konden we (tot groot ongenoegen van onze steeds vrolijker wordende gastheren) het steeds bijgevulde glas wat neutraliseren met een gigantische hoeveelheid water. De fotoboeken (waar mijnheer steeds in zo mannelijk mogelijke positie opstond) werden bovengehaald, en de taalbarriere werd steeds kleiner. De hoeveelheid zoetigheden daarentegen (samen met de alcohol) steeg exponentieel. Alles dat in huis was werd bovengehaald: wafeltaart (een feestgerecht uit buurland Litouwen), chocolade, koekjes, snoepjes, een ijsje, worst, ... noem het op en het stond tegen het eind van de avond op tafel. "Neen danku (of nje paldies)" werd niet echt als antwoord geapprecieerd, desondanks hebben we het eind van de avond zonder al te veel kleerscheuren behaald. We hebben dan ook wijselijk geweigerd toen onze wankelende gastheer nog naar een dansclub wou, teveel Wolga Wolga is ook niet goed voor de mens. Een heel fijne avond was het wel, en uiterst aardige en gastvrije mensen, dat zeker ook!


Melanie

3 opmerkingen:

  1. En het is niet omdat we in Letland dit soort straffe avonturen beleefd hebben, dat er in Litouwen niets meer gebeurd is. We hebben Raf's dertigste verjaardag nog gevierd en op de terugweg naar onze fietsen in Gargzdai, zijn we nog eventjes gestopt bij de kruisenheuvel. Ik verwijs u daarvoor door naar onze foto's. dada

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als we het over straffe verhalen hebben zou ik toch graag op zijn minst één of ander wild beest zien opduiken.
    Jullie zijn al een groot deel van "den ouwen oostblok" doorgefietst, hier in het "westen" staat dat toch bekend als ruig terrein.
    Het kan dan toch niet zo moeilijk zijn om eens aan gevallen te worden door een wilde beer, wolf of lynx. Of op zijn minst een wilde straatkat.
    Ik vind dat jullie meer jullie best moeten doen, zet desnoods jullie tent op naast en circus of in een dierentuin ofzo.
    Ik ben met de fiets nog nooit verder geraakt dan van die toeristen landen als Spanje of Slovenië, maar zelfs ik kan al twee stoere
    verhalen vertellen over nachtelijke aanvallen door vossen.
    Ik zou zeggen goed begonnen, maar ik voel dat jullie beter kunnen!
    Let the beast Go!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. wim heeft gelijk...
    meer actie, geweld, bloed, naakt, en dat soort vunzigheden! (desnoods aangedikt of verzonnen, de lezer wil ook wat hé... ;))

    BeantwoordenVerwijderen