Welkom op onze reisblog, waar je alles kan lezen over onze reis van zomer 2009 tot zomer 2010 door Eurazië. Bij het naar beneden scollen ontdek je de berichten en foto's, per land geordend. Verder zijn we erg trots op onze gedetailleerde materiaallijst en pech-onderwegrubriek. Deze zijn bedoeld als inspiratiebron voor eenieder die een lange tocht per fiets plant, of eenieder met interesse. Je ziet onze route op onderstaande kaart (google maps) en kan klikken op de routelijntjes voor meer informatie over een bepaald stukje (goed mikken). Heb je nog vragen of wil je graag meer informatie over een bepaald deel van onze route, dan mag je altijd mailen naar Bert of Melanie.

Veel leesplezier!

Melanie en Bert

Route


Route weergeven op een grotere kaart

dinsdag 10 november 2009

Mel en Bert in Siberie

Gegroet, ooh waarde blogvolgers, jullie zijn vast nieuwsgierig naar onze treinavonturen en siberische omzwervingen. Wel, ik moet u niet teleurstellen, de trein door Siberie lost al zijn verwachtingen in. Om te beginnen is er het gedoe met bagage op de trein. In theorie is die gelimiteerd tot 35 kg per persoon, in praktijk is er zoveel stapelplaats (zeker in derde klasse, onze klasse) dat iedereen meeneemt wat hij wil. In beide gevallen zijn wij in orde met onze twee fietsen en tien tassen, tenminste als we de fietsen netjes inpakken in plastieken zakken, zoals onze Russische fietsvrienden ons uitgelegd hebben. Na de treinervaring st.-Petersburg - Moskou hadden we dit keer onze twee fietskaders bij elkaar gesjord tot een compact pakketje dat netjes op het bovenste bagagerek geschoven kon worden. Onze treinbegeleidsters (iedere wagon heeft er twee, voor onderhoud van sanitair, beddegoed, ticketjes controleren, wekken van pasagiers, ijs wegkappen onder wagon,...) dachten er echter anders over: de fietskaders mochten er niet op. Hoe zeker wij ook waren van onze zaak, we hadden zelfs een document in het Russisch bij dat onze fietsvrienden ook altijd gebruiken in geval van onenigheid met de treinbegeleider, het mocht er niet op. Met de trein die op vertrekken stond, moesten we wel inbinden en onze kaders naar de bagagewagon brengen. Op de trein dan een hele redevoering tegen onze medepassagiers (want wij verstaan geen Russisch) over die domme toeristen die denken dat ze een fiets mee op de trein en kunnen nemen, en dat we toch maar eens moeten passeren langs de bagagewagon met onze portefeuille. Goed, twee dagen gezapige treinreis later ontmoeten we twee andere fietsvrienden op het perron in Perm, waarmee we hadden afgesproken voor een babbeltje. Die snappen ook niets van het hele zaakje, maar ja, ze kunnen er ook niets aan doen, de treinbegeleider heeft het laatste woord natuurlijk. Komt de mens van de bagagewagon erbij staan, zeggen dat het ons toch wel tweeduizend roebel gaat kosten (45 euro), ons pakketje. Als we echter zonder papieren werken, kan het ook voor duizend. Hmm, denken wij, laten we de kat nog maar wat uit de boom kijken. De dag voor aankomst, ondertussen is iedereen onze vriend, ook de treinbegeleidsters, ze zijn erg attent, komt diezelfde kerel naar ons met een bonnetje en de boodschap dat we daarmee naar naar de bagagewagon moeten komen bij aankomst. Wij denken, aah, ze hebben toch nog een oplossing gevonden voor ons, symphatiek, en denken zelfs om een kleine fooi te geven aan meneer. De ochtend van aankomst, het is -13 op het perron, zo meldt de thermometer, begeef ik mij met mijn bonneke en een goed gemoed naar de bagagewagon om ons pakketje in ontvangst te nemen. Staat daar echter een madam van het station met een boekje en een bagagetreintje, waar onze fietskaders netjes bovenop geladen worden. Niet alleen gaan we moeten betalen, maar onze fietsen worden meegenomen op het treintje, terwijl de wielen, zadels en tassen nog op het perron liggen. Ik word kwaad (dat gebeurt niet vaak), maar daar schieten we niets mee op. Ik probeer onze fietsen nog van het wagentje te pakken, maar dat wordt niet toegelaten. Daar staan we dan, iedereen is ondertussen al weg, moederziel alleen op het perron met onze vier wielen en tien fietstassen, op een bevroren perron in Irkutsk. Het is een vreselijk karwei om dit alles naar het stationsgebouw te slepen, vooral omdat onze handschoenen niet aangepast zijn aan de koude en we om de zoveel meter moeten stoppen om terug leven in onze handen te krijgen. Uiteindelijk binnen geinstalleerd, begint Mel, die beter haar kalmte heeft weten bewaren dan mij, aan de lange zoektocht die naar onze fietsen moet leiden. De mensen van het bagageruim blijken echter erg behulpzaam en begripvol (Ze spreekt geen Russisch, dus bellen we onze collega die Duits spreekt om te tolken). Zij kunnen echter ook niet helpen dat ze met een uitgeschreven bonnetje zitten dat betaald moet worden. Nu, het strafste van het hele verhaal is dat ons pakket maar 300 roebel bleek te kosten, zijnde een kleine zeven euro en dus niet de tweeduizend die onze meneer van de bagage ons voorhield, de geniepigaard! Al bij al valt het dus allemaal nog mee. Hier in Irkutsk zijn we, voor het eerst op onze reis, veel toeristen tegengekomen. Voornamelijk mensen die ook voor langere tijd onderweg zijn, en die op doorreis zijn naar Mongolie. Interessant om ervaringen mee te delen. Onze Nederlands vriend bijvoorbeeld, Anne-Geert, is door de douane al 3000 roebel uit de zakken geklopt geweest bij de check-in voor zijn vliegtuig Moskou-Irkutsk.

Voor de rest was de treinreis zeer aangenaam en comfortabel. Ik verwijs jullie door naar de foto's en de commentaar erbij om een idee te krijgen van het leven op de trein. De meeste russen hier zijn erg nieuwsgierig naar buitenlanders, en degenen die geen last hebben van verlegenheid, blijven onverstoorbaar dingen vragen en vertellen in het Russisch, of je al dan niet moeite doet om ze te verstaan.

We zijn in Irkutsk gestopt om het Baikalmeer te bezoeken, de grootste zoetwaterreserve ter wereld. Omdat het te koud is om lang buiten te blijven, hebben we een stuk eiland in het meer verkend per 4x4 sovjetbusje. Ook hiervoor verwijs ik door naar de foto's. Voor de rest hebben we ons goed laten verzorgen in de herberg van dat eiland, met lekker eten en de heetste sauna die we ooit gevoeld hebben. Voor het eerst deze reis voelden we ons eens echte toeristen. Dat is eens plezant, vooral om ook andere toeristen te ontmoeten, maar we gaan toch blij zijn als we terug onafhankelijk op onze fiets zitten en kunnen kamperen.

Ter afsluiting, nog enkele weetjes:
- het uurverschil met Belgie is ondertussen al zeven uur, binnenkort tien.
- bij de kapper in Rusland betaal je per centimeter haar dat geknipt wordt.
- Russen zeggen steeds "kak, kak, kak", wat zoveel betekent als "Hoe moet ik dit nu uitleggen".
- De uitspraak "Russian, Belgian, OK!", samen met een hartelijke handdruk en eventueel een kus en een omhelzing kan gelden als het hoogtepunt van een conversatie met een beschonken Rus.

Morgen nemen we de trein naar Vladivostok, waar we nog eens een gastvrouw hebben die ons komt ophalen aan het station. En dit keer geven we van in het begin onze fietsen integraal af aan de bagagedienst.

7 opmerkingen:

  1. dag bert, dag melanie,

    ik volg jullie blog met grote aandacht, en glunderende bewondering. ik probeer de koudde ook te voelen, die jullie op dit moment ervaren.
    da's moeilijk, gezien ik me in mijn wekelijks warm bad bevind. het water heeft een lekker lichaaamstemperatuurtje. ik zou in jullie plaats al pruttelend en geagiteerd rond lopen, denk ik.
    Maak jullie geen zorgen, hier in belgie missen jullie echt wel niets. Mieke wast straks mijn haar, en straks mag ik een grafiekatelier van een oude dame in brugge gaan halen. met loden letters en drukpers en zo. Kan ik jullie binnenkort een communistisch manifest drukken.
    het zoveel jaar vallen van de berlijnse muur is gevierd met vallende dominostenen, en onze herman van rompuy maakt veel kans op het eerste europees president. de belgische saaiheid heeft blijkbaar toch ergens succes...

    eens uit mijn bad, en met wat meer tijd schrijf ik jullie op mijn meer geliefde, oerdegelijke manier een brief. Maar die ontvangen jullie pas als jullie in warmer oorden aankomen.

    nu eerst mijn aller haarwasseres roepen.
    Gegroet en fiets zo verder!

    Ruben

    BeantwoordenVerwijderen
  2. haha, dat zal ze leren geld van u willen aftroggelen... maar als ge van dat achtergelaten geluksgeld pikt, brengt dat dan geluk of juist het tegenovergestelde?

    tziet er echt te gek uit allemaal, ik wil trouwens ook zo'n sovjet buske... veel cooler dan mijne frigo op wielen...

    trouwens bert, ondertussen lijkt ge meer en meer op de zanger/gitarist van Baroness... beetje creepy zelfs...

    met ons gaat alles goed, het huis is nog steeds tiptop, (de chauffage werkt wel niet overal evengoe, maar na uw foto's ga ik niet klagen :p)
    nu een klein weekske recup na weer een lange cursus (alwaar ik goed was in het opvangen van vuisten van kleine frele marokkanse meisjes... met mijn oog)

    tlijkt nog niet zo lang geleden dat bert hier (semi-tevergeefs) weer trachtte te ontsnappen aan enig emotioneel afscheid... maar ondertussen wel al zo ver...

    tis tof dat die blog zo wordt bijgehouden... dan hebben wij hier iets om over te spreken op kleine naamsevest reunies enzo...

    alléé zorg goed voor elkaar, wordt nie te snel boos op die russen, en tot snel!

    toedeloe

    P.S. dries heeft een lief en ge raad nooit wie (tip: tis niet adam c.)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hahaha
    ik heb jullie kaartje gekregen vandaag, superfoute maar te gekke sovjet kung fu!
    bedankt!

    ik zou zeggen ik stuur er eentje naar jullie maar uw fiets heeft geen huisnummer waarschijnlijk...
    misschien een postduif met de geur van bert's sokken ofzo...

    anyway, vries nie dood :p

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hey Bert en Mel

    Te gek waar jullie daar zitten Baikanmeer ziet er de moeit uit en vooral die pup met aangepaste puppyhaar ziet er snoezig uit...

    Wij zijn vorige week op weekend geweest in de geboortestreek van Mel Ieper, Watou en die kanten, wist niet dat daar zoveel te zien was, maar was wel de moeite...

    En bedankt trouwens voor jullie kaartje!!!

    alle nog een weekje de kou trotseren en dan wordt het alleen maar warmer daar...

    Groetjes Liesbeth en Steven

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tof,tof,tof, mooie fotos
    Toch wel een plaske gemaakt in het Baikalmeer zeker ?

    En nu komt Japan eraan, maak maar veel fotos van die rare snuiters en hun gebruiken.

    Gisteren zijn we eens eindelijk naar Steven zijn nieuwe woonst gaan zien.

    groeten
    Wouter

    BeantwoordenVerwijderen
  6. maar wouter toch,
    snuiten mag helemaal niet in Japan (toch niet in publiek). Er staat Bert een zware tijd te wachten!

    En Ruben, gewoon de koude kraan eens aanzetten, het zal je inlevingsvermogen een gigantische boost geven!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Hoi naamsevesters,

    Gilles hier. 't is niet omdat ik nooit op het forum schrijf dat ik de blog niet volg. Betaal je ook per centimeter baard dat geknipt moet worden? En is dat de reden dat berts baard langer is dan zijn haar?

    BeantwoordenVerwijderen