China: voorlopig einde.

Nu we in Hanoi (Vietnam) zijn aangekomen, nog snel een afsluitend berichtje over China. De foto's zijn ook beschikbaar en vertellen zoals gewoonlijk het chronologische verhaal.

Wat is er ondertussen nog allemaal gebeurd? Melanie heeft een heuse behandeling ondergaan in de traditionele Chinese geneeskunde. Via haar contacten heeft Nancy een afspraak geregeld in het lokale universitaire ziekenhuis (Chinese geneeskunde is hier een hogere opleiding, waarin je zelfs kan doctoreren). Hoewel het de bedoeling was dat Nancy's contact haar met acupunctuur te lijf zou gaan, wat gebeurde, kreeg ze er nog gratis een elleboogmassage en een vacuumzuigbehandeling bovenop. De collega's vonden de aanwezigheid van zo'n Westerling erg interessant en een professor-arts liet haar kennismaken met "Chinese massage" waarbij Melanie bijna van haar stokje ging van de pijn. Verder stelde hij de diagnose dat een paar ruggewervels wat scheef staan en dat hij dat in tien behandelingen wel opgelost kon krijgen. Melanie was alleszins erg tevreden en overweegt om ooit eens voor die tien behandelingen terug te keren.

Na heel wat gehannes met trein- en busstations en de tussenkomst van meerdere, door Nancy opgetrommelde tolken, dachten we dus onze fietsen op een bus naar Hanoi te kunnen laden, dat was ons verzekerd over de telefoon (zie vorig bericht). Aangekomen bij het busstation, met onze persoonlijke tolk, bleek dat initieel inderdaad te lukken. Maar puntje bij paaltje komend, werd er het ineens duidelijk dat onze fietsen maar tot in de helft van de rit meekonden, omdat we vanaf de grens in een kleiner busje geladen worden, waar geen plaats is voor fietsen. Ja, zo gaat dat dus he, een mens zou zich kunnen afvragen waarom hij al die moeite doet om zich op voorhand te informeren. Maar goed, na heel veel aandringen, bijhalen van verantwoordelijken, telefoontjes naar de grens, bleek het inderdaad om praktische redenen onmogelijk en werd ons aangeraden de bus te nemen tot de grens, en aan de andere kant ervan een andere oplossing te zoeken. Ja, zover waren we zelf ook al. Normaal zouden we deze afstand fietsen, maar omdat Melanie's zussen de dag erna zouden aankomen in Hanoi, was daar geen tijd voor. Daar onze verdere opties een beetje uitgeput waren, klommen we dus toch maar op de bus, samen met slechts drie andere passagiers, wat ons stiekem deed hopen dat we onszelf met onze fietsen toch nog op die kleine bus gepropt zouden krijgen. De bus vertrok en we kregen prompt een flesje water van de stewardess, waarna we wegzakten in de zetels om een beetje te slapen. Vlak voor de grens stopte de bus voor het middageten. Dat bleek inbegrepen in de prijs van het busticket, een aangename verrassing die ons humeur er steeds beter op deed worden. Aangekomen op de grens, klom iedereen uit de bus en op een elektrisch wagentje dat de passagiers en hun bagage over de grens transporteerde. Toen begon het ons stilletjes te dagen: het probleem was misschien gewoon dit stomme wagentje, dat veel te klein was om onze fietsen te laden. Maar wat de omzichtige mensen van het busstation niet bedacht hadden, is dat een fiets ook bereden kan worden! Snel dus begonnen wij onze sturen te rechten en onze fietsen te laden. Het elektrisch karretje was echter niet van zins op ons te wachten en vertrok zonder ons. Aldus trokken wij alleen de grens over, die mooi en uitgestrekt bleek, met bloemenparken en vriendelijk lachende grensofficieren, een beetje vreemd. Meneer de grappende, Vietnamese grenswachter zat al snel op Melanie's fiets, en rinkelde vrolijk met mijn fietsbel die om een of andere reden steeds de aandacht trekt. De "verplichte ziekteverzekering" die een andere beambte ons wou aansmeren werd snel en efficient door Mel afgeweerd met een Eurocross-kaart. Alzo bereikten wij spoedig de andere kant van de grens, waar we onze medepassagier en een stewardess van onze maatschappij (herkenbaar aan een volledig paars pak) terugvonden. Weldra kwam daar een grote bus toegereden om ons op te pikken, waar wij met gemak onze fiets inlaadden. Een ticket kochten we op de bus en zo geschiedde het dat we die avond nog, netjes op tijd, in Hanoi arriveerden. De jeugdherberg die we geboekt hadden bleek vlakbij de bushalte te liggen, zodat we deze keer eens geen 15 km onze weg moesten zoeken door een onbekende stad. Ondertussen zijn we hier mooi geinstalleerd en in verwachting van Melanie's zussen die we vanavond gaan oppikken. We zijn heel tevreden van de jeugdherberg: mooie kamers, netjes onderhouden, grote bedden, gratis ontbijt, internet, drinkwater, zeep, schampoo... (ze hebben zelfs tandenborstels!). Voor slechts 3.5 euro per nacht, zijn wij aangekomen in de goedkopere (en warmere) regionen van onze reis.