Verboden bericht uit China

Jaja, gezien onze blog in China geblokkeerd is (net als YouTube en facebook, tot grote ergernis van velen), hebben we een binnenwegje moeten nemen om een bericht gepubliceerd te krijgen, zijnde via email. We zitten ondertussen in Nanning, bij Nancy, een uiterst aardige dame die dol is op fietsers en ze daarom maar al te graag te gast heeft. Feestelijk detail is dat ze - net als wij - houdt van een beetje warmte binnenshuis. Dit in tegenstelling tot de mama van Ben die zelfs bij 5 graden de hele dag de ramen wagenwijd openzet voor frisse lucht. Nancy is geweldig goed in het je doen thuis- en welkom voelen. We hebben onze eigen kamer, onze eigen sleutel, en bij elk praktisch probleem wordt een van haar studenten gebeld om ons uit de brand te helpen. Al spreekt Nancy wat Chinees, haar studenten (Nancy doceert Engels aan de plaatselijke universiteit) blijken de taal nog net iets beter onder de knie te hebben. De studenten zelf blijken ook wel wat interesse te hebben in buitenlanders, gisteren hadden we er een vlotte 15 over de vloer, die graag hun engels op ons wilden oefenen. Uiterst grappig was ook de fotosessie achteraf, waarbij iedereen bij Bert en Mel op de foto wou. Wat de studenten niet wisten is dat de Sinterklaas die nog zo harig op de foto stond amper een dag later zou getransformeerd worden naar een frisse - erg bloot uitziende - jongeman. Dit had helaas als tot gevolg dat zijn metgezellin (mezelf) prompt van groen blaadje tot geit gebombardeerd werd. Triest is dat. We hebben het proces digitaal vastgelegd, zodat u, eens we in een land zijn dat picasa niet censureert, ook kan meegenieten.

Momenteel wachten we op ons Vietnamees visum, dat geen 900 maar 480 RMB kost (delen door 10 voor euro), en toch drie maanden kan in plaats van maximum een. Klinkt vreemd, maar de mensen van de Vietnamese ambassade houden er blijkbaar van een centje bij te verdienen door te melden dat een toeristenvisum maximum een maand kan zijn, tenzij er 900 RMB neergeteld wordt. Gelukkig hadden wij op het Internet wat rondgekeken naar het wat en hoe van Vietnamese visa, en wisten we hen na een half uur discussie te overtuigen van ons gelijk. Vreemde boel... .

Ook het in Vietnam geraken is niet zo evident voor fietsers die niet fietsen. Gezien de zussen zaterdagavond in Hanoi staan (hoezee), willen wij daar graag ook zijn op dat mooie moment. En gezien het feit dat we pas morgen onze visa hebben, en het dan nog een 500km fietsen is (en wij toeristen zijn, geen "echte") lukt dat dus niet... . Na enkele bezoekjes aan het trein- en busstation met een van Nancys studenten als tolk, blijkt dat onze fietsen eerst niet - dan weer wel - dan weer niet en uiteindelijk toch wel met de bus meekunnen. Ze mogen de grens niet over in een trein, maar met de bus zou moeten lukken. Of dat effectief zo zal zijn wordt een mooie kerstverassing. Uiteraard berichten we u er pas later van, gezien u de tafel vol met kalkoen en peertjes met confituur (mmm) niet om de haverklap zou moeten verlaten op zoek naar nieuws. Aan de andere kant zou het de tafelgesprekken vast een stuk interessanter maken ;) .

Naar Nanning geraken ging een stuk vlotter, met bovendien een boel entertainment. De geinformeerden onder u weten vast dat een trein in China bestaat uit een aantal verschillende klassen. De hoogste klasse, de "soft sleepers" (het equivalent van de Russische coupe en de slaaptrein naar Oostenrijk voor Intersocgangers), bestaan uit 4 bedden per kamertje. Eentje lager heb je de "hard sleepers" (vergelijkbaar met de Russische platzkart, maar met een stuk minder plaats voor bagage): een hele wagon vol bedjes, deze keer gestapeld in groepjes van zes, twee keer drie bedden hoog. Nog lager heb je geen bed meer maar enkel een stoel: de "soft seats". Hier heb je een zachter zitje, en is er TV aanwezig. Er is gemiddeld ook  minder volk als de hard seats, zodat je met een wat chance twee zitjes kan bezetten om een beetje te slapen. De "hard seat" bestaat uit (zachte) banken, gevuld met drie man per bank. Wil je nog meer geld besparen (en zit de trein vol) is het bovendien mogelijk om recht te staan bij de "hard seats". Dit kan nogal sardienig worden gezien er 120 zitplaatsen zijn per wagon. Daar (sorry Anja) een hard seat de helft kost van een sleeper, onze rit 'amper' 28u duurde en  wij -zoals u vast al weet - gaarne economisch reizen kozen we voor de hard seat. Het begin van de rit viel goed mee, de 4 mensen waar we ons tafeltje mee deelden bleken uiterst aardig en de banken waren zachter dan verwacht. We hadden echter de nacht ervoor niet al te goed geslapen (jeugdherberg met wel wat nachtelijke activiteit in de kamer) en dat begon (bij mij toch) zijn tol te eisen. De wagon zat helemaal vol -dus 120 mensen - en het volume van een gemiddeld Chinees gesprek kan nogal oplopen. Liggen of hangen zoals in een bus kan was geen optie, gezien de twee mensen naast je op de bank volstrekt onbekenden zijn, en ook het gangpad was niet beslaapbaar, aangezien er elk station een in- en uitstroom van passagiers was. Moest dit laatste niet zo zijn zou iedereen toch langsmoeten voor het toilet op de gang, dat gedeeld werd door 2 wagons en er bijgevolg niet vrolijk uitzag. Na enkele uren krampachtig te proberen te slapen, met toekomstige koortsblaasjes prikkend op de lippen, begon het mij enorm te spijten geen bed geboekt te hebben. Een bed kostte 15 euro meer, zijnde een keer goedkoop gaan eten thuis (leve het relativeren). Gelukkig was Bert held in nood (hij probeerde niet te slapen en was aldus veel minder geërgerd dan mezelf), en stelde hij doodgewoon voor een upgrade van het ticketje te doen tot een slaapplaats. Dit bleek tot mijn grote opluchting inderdaad mogelijk, waardoor ik mij nog geen half uur later bovenop twee slapende Chinezen bevond (met beddenbodems tussenin, u begrijpt het concept stapelbed wel), in een muisstille wagon bovendien. Bert bleef manhaftig in de hard seats, alwaar hij verder kon genieten van het felle TL-licht, voortdurend op- en afstappende passagiers, redevoeringen die luider werden naarmate er meer gedronken werd, huilende kinderen en verkopers die in nachtelijke stations de wagon bijeenbrullen om hun koopwaar aan te prijzen. Oorstopjes dempten het lawaai lichtelijk, maar konden het in de verste verte niet meester. 's Middags werden de rollen omgedraaid en kon Bert genieten van enkele uren tussen de witte lakens, terwijl ik de vrouwen naast mij entertainde met het haar op mijn armen (uiterst fascinerend, zo blijkt). Het voelde wel een beetje fout en uiterst bourgois om helemaal fris wakker terug te komen naar de wagon waar iedereen, ook een heel aantal oudere mensen, de nacht zittend hadden doorgebracht omdat ze een duurder ticketje nu eenmaal niet konden betalen. De laagste lonen zijn hier in china zo rond de 1500RMB, dus een upgrade naar en bed zou hen een tiende van hun maandloon kosten. We trachtten het een klein beetje goed te maken door ons bed de laatste paar uren uit te lenen aan iemand van onze tafelgenoten.

Omdat we ook een beetje aan jullie denken in deze tijden van familiefeesten en uitjes met vrienden, wensen we jullie bij deze een gevulde tafel (alle gerechten in het midden zetten en gezamelijk met stokjes eten, een aanrader) en een aangename gesprekspartner evenals een lekkere trappist voor/langs u .

Melanie