Welkom op onze reisblog, waar je alles kan lezen over onze reis van zomer 2009 tot zomer 2010 door Eurazië. Bij het naar beneden scollen ontdek je de berichten en foto's, per land geordend. Verder zijn we erg trots op onze gedetailleerde materiaallijst en pech-onderwegrubriek. Deze zijn bedoeld als inspiratiebron voor eenieder die een lange tocht per fiets plant, of eenieder met interesse. Je ziet onze route op onderstaande kaart (google maps) en kan klikken op de routelijntjes voor meer informatie over een bepaald stukje (goed mikken). Heb je nog vragen of wil je graag meer informatie over een bepaald deel van onze route, dan mag je altijd mailen naar Bert of Melanie.

Veel leesplezier!

Melanie en Bert

Route


Route weergeven op een grotere kaart

zaterdag 23 januari 2010

Ben je nu helemaal betoeterd?!

Betoeterd ja, dat ben je als fietser in Vietnam. Of het nu is als waarschuwing (let op, hier komt een kalf van een chauffeur!), als enthousiaste begroeting, of uit vaderlands plichtsbesef, iedere verkeersdeelnemer, inhalend of tegenliggend, toetert je toe. Gelukkig fietsen we al geruime tijd op de prachtige snelweg genoemd naar de grote meneer Ho Chi Min, die in perfecte staat is, mooi breed door het landschap golft en die quasi verkeersvrij is, de eigenlijke droom van iedere fietser. Passeert daar eens die occasionele truck, dan volstaat het een vinger in het linker oorgat te steken. Het is niet meer zoals die eerste twee dagen toen we weg van Hanoi fietsten, met oorstopjes in, een psychisch geweldig belastende rit. Onze westerse brein is geprogrammeerd om een luide toeter rechtstreeks door te verbinden naar het stresscentrum, terwijl dat van de Vietnamezen dit waarschijnlijk gewoon wegfiltert als achtergrondlawaai. Ondertussen beginnen ook wij er een beetje aan te wennen, en reageren niet echt meer op getoeter, we blijven gewoon netjes langs elkaar rijden, een volledige rijstrook inpalmend, net zoals iedereen.

De Vietnamezen zijn een vriendelijk volkje, heel erg open en informeel, erg geinteresseerd ook in het doen en laten van blanke mensen op gekke fietsen. Overal worden wij enthousiast onthaald, met luid geroep van fans langs de baan en achterop brommertjes. De snelweg van Ho Chi Min slingert een beetje als de levensader door een voor de rest verlaten landschap, en aldus fietsen we menig dorp en buffel voorbij op een dag. We voelen ons daarbij een beetje als Sinterklaas die met zijn stoomboot aanmeert in Holland. Waar we komen, lijkt alle activiteit te stoppen, draaien de hoofden zich en gaan de monden open om een schel "hello" voort te brengen. Soms voelen we ons ook een beetje Jezus, als we veel volgelingen hebben, meestal schoolkinderen per fiets. Wij behoren hierover enthousiast te zijn, blij zelfs, hoe vaak is ons niet het tegendeel gebeurd, dat mensen niet omkijken als je ze vriendelijk toelacht, zelfs nors terugkijken alsof ze het je kwalijk nemen dat je goed gezind bent. Maar toch vinden we al deze aandacht maar niets, niet de toeters, niet de goedbedoelde hello's, niet steeds weer dezelfde grapjes (Vietnamees zet fietshelm op, Vietnamees rinkelt fietsbel,...). Het is confronterend om te beseffen dat je een verzuurde Westerling bent, die er nogal individualistische ideeen, zoals privacy, respect voor privebezit en dergelijke, op nahoudt. We vinden het vervelend dat mensen onze drinkbussen openklikken, aan het bijstelwieltje van onze remmen draaien als we er even niet bijzijn, dat ze stoppen langs de weg als wij dat doen om een beetje naar ons te gaan zitten staren, maar aan de andere kant kunnen we geen eetgelegenheid aandoen zonder dat er ons iemand rijstwijn of een pijp aanbiedt. Als we vragen of er een hotel in de buurt is, dan wijzen de mensen naar hun huis, en zeggen dat we daar gratis kunnen slapen (wat we in dat geval ook doen, de densiteit aan hotels is nogal klein, vandaag hebben we er toevallig een gevonden, met internet!). Kortom, cultuurschok alom.

Ondertussen zijn we een week aan het fietsen, en kunnen we steeds beter met dit alles om. We weten nu dat die idyllische, van rust omgeven plek die we dachten gevonden te hebben, alleen al door onze aanwezigheid in een vingerknip kan omgetoverd worden tot een bruisend dorpsgebeuren. 's Nachts zijn oorstopjes onze beste vrienden, tegen die feestboot die toevallig aanmeert langs je afgelegen slaaphut, de amateur-dj die, geinspireerd door uw aanwezigheid, zijn platencollectie nog eens afspeelt op het luidste volume, de kungfu-film van je gastheer, de ochtendlijke beslommeringen van de vrouwen, die rond vier uur 's nachts opstaan (wat de plaatselijke hanen blijkbaar erg frustreert, want die beginnen ook uren voor de zon opkomt), de communistische propaganda van de staatsradio die door de luidsprekers in de straten schalt (omstreeks vijf uur 's morgens),... Onze reisgids vermeldt het ook al: in Vietnam is er altijd wel iets of iemand die lawaai maakt.

Maar we amuseren ons, we genieten van het mooie landschap, het naast elkaar kunnen fietsen en kunnen praten, het lekkere en goedkope eten, de kilometers die er vlot doorgaan, nu en dan het vooruitzicht op een mooi hotel, dat in dit soort landen binnen ons budget ligt en zeker ook van de Vietnamese gastvrijheid en vriendelijkheid (toch zeker als de densiteit aan uitbundige en vrolijke Vietnamezen iets lager ligt). Ook onze tussenstop in Dalat, de culinaire hoofdstad van Vietnam, lonkt ons toe.

Dit gezegd zijnde, sluit ik af, en wens jullie een goede nacht. Tot een volgende keer, in Hue waarschijnlijk, alwaar wij over vier dagen denken te zijn.

1 opmerking: