Welkom op onze reisblog, waar je alles kan lezen over onze reis van zomer 2009 tot zomer 2010 door Eurazië. Bij het naar beneden scollen ontdek je de berichten en foto's, per land geordend. Verder zijn we erg trots op onze gedetailleerde materiaallijst en pech-onderwegrubriek. Deze zijn bedoeld als inspiratiebron voor eenieder die een lange tocht per fiets plant, of eenieder met interesse. Je ziet onze route op onderstaande kaart (google maps) en kan klikken op de routelijntjes voor meer informatie over een bepaald stukje (goed mikken). Heb je nog vragen of wil je graag meer informatie over een bepaald deel van onze route, dan mag je altijd mailen naar Bert of Melanie.

Veel leesplezier!

Melanie en Bert

Route


Route weergeven op een grotere kaart

woensdag 27 januari 2010

Vietnam leert Mel een lesje

Inderdaad, u leest het goed, net als de eerste de beste 12-jarige die door een vooruitstrevende mama of papa verplicht wordt een heel pakje sigaretten op te roken na betrapt te worden op het nemen van een trekje, word ik hier in Vietnam een serieus lesje geleerd. Ik schep er namelijk op deze reis (thuis ook al, maar dan in mindere mate) een intens genoegen in om mensen die ik voorbij rij te begroeten, bij voorkeur in hun eigen taal. De reacties hierop zijn divers, en varieren van een blij antwoord of een schuchtere glimlach tot een volledige negatie van al mijn vrolijkheid. Steeds weer betreur ik het feit dat het groeten van mensen niet als een normaal dagdagelijks gedrag wordt beschouwd. Hier in Vietnam echter wordt er met mij gelachen, en wordt op ironische manier getoond hoe het leven eruit zou zien moest iedereen mijn groet beantwoorden, of zowaar mij zelfs voor zijn. Zowat iedereen die we passeren roept ons uiterst enthousiast "hello" toe, al dan niet bedoeld om ons te groeten. Sommigen lachen ons hierbij vriendelijk toe, maar anderen kijken hierbij naar hun vrienden als om te tonen "kijk eens wat ik hier durf". Op zich is dat allemaal goed en wel, en zou ik blij ende gelukkig horen te zijn met al deze vrolijkheid, ware het niet dat er net iets te veel enthousiaste Vietnamezen onze wegen kruisen, zowat iemand elke 5 minuten (en dit is een onderschatting; in dorpskernen zijn er veel meer enthousiastelingen, in landelijkere streken iets minder), wat na 6 uur fietsen op een vlot gemiddelde van 180 te groeten personen (of groepen hysterisch krijsende kinderen) per dag komt. U begrijpt dat dit zelfs voor een groeter als ik te hoog gegrepen is. Het vervelende is dat mijn gemoed niet ingesteld is op het negeren van mensen die aardig (of niet aardig, de mensen die "hello where are you from" roepen teneinde hun vrienden te imponeren zonder einge interesse in de persoon waartegen ze roepen, zijn helaas talrijk) groeten; wat resulteert in de steeds terugkomende vraag of wij nu verzuurd zijn, of het werkelijk teveel is voor een blanke fietser om te verdragen. Want het hotel 's avonds nemen we niet enkel omdat het goedkoop is, neenee, het is ook gewoon nodig om eventjes te vertoeven in een geluidsarme omgeving, alwaar niet alles wat je doet nauwgezet van heel erg dichtbij wordt gadegeslaan. Gelukkig kwamen we gisteren andere fietsers tegen (bezig aan hun tweede jaar onderweg) die ons konden verzekeren dat ook zij na de middag stopten met terug te wuiven, en dat Vietnam ook voor hen een heel vermoeiend land was om in rond te fietsen. In Cambodja zou het beter moeten zijn, wat maakt dat we onze route een beetje gaan verleggen teneinde enkele weken hektisch Vietnam te ruilen voor (hopelijk) rustigere varianten in het buurland.

Dit gezegd zijnde verblijven we nu in Hue, waarover geen enkel slecht woord. Hue is een touristische trekplijster (we waren hier bijvoorbeeld al eerder met mijn zussen, en hebben hier toen ook drie mooie dagen beleefd), met alle voordelen vandien. Zo worden we hier niet als een zeldzame soort loslopende aapjes bekeken en gefotografeerd (soms vanop minder dan 0.5 meter, uiteraard steeds zonder voorafgaandelijk vragen), hebben hotels verse lakens, droge handdoeken, andere klanten en een vaste prijs, blijven voorbijgangers van onze fiets als we die ergens plaatsen (het is nogal gevaarlijk als ze zonder je het ziet de remmen losser draaien), wordt er veel minder getoeterd, is er internet... . Het leven is mooi hier in Hue, dus we blijven hier nog enkele dagen, waarna we weer de prachtige fietsweg opgaan, met oorstopjes gewapend tegen alle vrolijkheid waartegen onze verzuurde zelf enkel met demping van geluid bestand blijkt... . Zuur is tenslotte ook niet steeds slecht, denk maar aan ingelegde augurken of vers citroensap.

met zoete groeten,

Melanie

4 opmerkingen:

  1. Waar blijven die verzuurde foto's!

    lang leve zuur!
    zoetzure saus
    zure room
    zoetzure snoepjes
    zuurtjes
    zure napoleonnekes
    zure haring
    mosselen int zuur

    Een nog een een dikke dankuwel voor het slechts matig verzuurde postkaartje ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sja, de computer hier in de hostel weigert dat zure kaartje te lezen, dus afhenkelijk of het aan de pc of aan het kaartje ligt, kan dat lang duren of snel gaan...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. en bij deze staan ze erop. U vraagt wij draaien.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hello!!!
    Where are you from?
    What's your name?
    How old are you?
    Look at my shop?
    Buy from meeee!!!!!!

    Madam, please!!!!

    BeantwoordenVerwijderen