Welkom op onze reisblog, waar je alles kan lezen over onze reis van zomer 2009 tot zomer 2010 door Eurazië. Bij het naar beneden scollen ontdek je de berichten en foto's, per land geordend. Verder zijn we erg trots op onze gedetailleerde materiaallijst en pech-onderwegrubriek. Deze zijn bedoeld als inspiratiebron voor eenieder die een lange tocht per fiets plant, of eenieder met interesse. Je ziet onze route op onderstaande kaart (google maps) en kan klikken op de routelijntjes voor meer informatie over een bepaald stukje (goed mikken). Heb je nog vragen of wil je graag meer informatie over een bepaald deel van onze route, dan mag je altijd mailen naar Bert of Melanie.

Veel leesplezier!

Melanie en Bert

Route


Route weergeven op een grotere kaart

donderdag 4 februari 2010

Een laatste groet uit Vietnam

Vietnam, het land van de gebakken rijst, de soepnoedels, de loempia's. Het land van de brommertjes, de schaamteloze, maar vriendelijke mensen (etnische minderheid of meerderheid), de rijstvelden, de Ho-Chi-Minsnelweg. Het land ook waar we het langst vertoefd hebben tot nu toe. Toch zal Vietnam ons voornamelijk bijblijven als het land van de oorverdovende toeters en de algemene, nooit aflatende geluidsoverlast. Laat ik echter kandidaattoeristen naar dit land niet afschrikken: temidden alle herrie, zijn er ook oases van rust te vinden, zoals in Hue, Hoi An, of de dorpjes rond Sa Pa, de meer toeristische gebieden zeg maar. Als fietser trek je echter onvermijdelijk door het "echte" Vietnam, en daar houdt men nu eenmaal van een ongezonde dosis decibels. Zolang het een luide radio of tv is, of toeters van brommertjes, valt het allemaal nog wel mee. Enkel wanneer een bus of een camion eerst vlak langs ons komt rijden, en dan demonstreert hoe hard zijn toeter wel kan gaan (enorm, maar dan ook enorm hard), rijzen onze haren ten berge, suizen onze oren en zijn we er toch minstens een half uur niet goed van. Het ergste is dat het meestal erg goed bedoeld is, en de chauffeur die je vriendelijk toetoeterde maar niet begrijpt waarom je met je hand op je oor en een boze blik zijn groet niet beantwoordt.

Een aspect van Vietnam, en ook van de komende landen naar het schijnt, waar het nog niet over gehad hebben, is het onderhandelen. Drie maal daags eten wij op restaurant, en beginnen we hierin al wat routine te kweken. Terwijl iemand de fietsen sluit, vraagt de andere alvast wat we kunnen eten en hoeveel dat moet kosten. Meestal wordt er een redelijke prijs voorgesteld, waar we dan zonder veel discussie op ingaan. Soms is het nodig af te dingen, weg te gaan, en je te laten terugroepen. Hoe dan ook, we zorgen er steeds voor dat op voorhand heel duidelijk gesteld wordt hoeveel we gaan betalen en wat we daarvoor krijgen. We hebben zowaar zelfs een stylo en een stukje papier in onze stuurtas zitten, om de prijs duidelijk te laten opschrijven. Gezien de taalbarriere is dat een hele klus, maar we weten dat het nodig is. En soms gebeurt het dan nog dat, als een soort inflatie, het eten bij afrekening ineens duurder geworden, als waren we in het Duitsland van de jaren 30. Soms wordt dit gestaafd met listige argumenten (maar ik heb u nog een schotel groenten gebracht die je niet besteld had, of extra rijst, of thee -deze zijn voor Vietnamezen gratis, laat dat duidelijk zijn-,...), soms ook gewoon zonder argumenten, als ware onze duidelijke voorafgaande prijsafspraak onbestaande. Als we gepast kunnen betalen, is er geen probleem. We leggen het verschuldigde bedrag netjes op tafel, zeggen vriendelijk dankuwel en vertrekken. Maar drie keer gebeurde dit bij het betalen met een groot briefje. Uiteraard wordt de discussie pas geopend na het overhandigen van het briefje. Men rekent er dan op dat die rijke blanke mensen hun middaggevoel niet gaan verpesten om een euro meer of minder, maar dat hebben ze dan wel helemaal mis. Inderdaad, wij offeren onze hartritmecoherentie op (naar het schijnt duurt het 6 uur om die te herstellen na u kwaad te hebben gemaakt) voor de goede zaak en voor de eventuele blanke mens die na ons komt. Juist is juist, zo vinden wij. Als we tijdens het eten bedenken dat we eigenlijk wel veel betaald hebben voor wat we krijgen betalen we ook niet minder. Zelfs als de aardige mensen van het hotel ons een veel te gunstige dollarkoers aanrekenen verbeteren wij het, al is dit in ons nadeel. Bijgevolg vinden we ook dat het fair is een eerlijke behandeling te eisen, al hebben wij dan inderdaad meer centen als zij, en komt het inderdaad niet op die halve euro. Het is echter niet zo eenvoudig wisselgeld terug te krijgen, eens men heeft beslist dat het toch een beetje duurder is dan afgesproken. Hiervoor moet je sterk in je schoenen staan, wat we kunnen omdat we op voorhand zo duidelijke afspraken maken, goed weten wat een redelijke prijs is voor een maaltijd, en vooral volhardend zijn in ons betoog. Soms moeten we de mens van het restaurant zowaar eventjes op de voet volgen, met de vermelding (in het nederlands of het engels, en vooral met duidelijke handgebaren) dat je toch graag je geld terugwil, om te vermijden dat hij of zij de zaak gewoon "vergeet". Gelukkig gebeuren dit soort dingen niet zo vaak, en hebben we twee van de drie keer het resterende geld na een tijdje zeuren en achtervolgen teruggekregen (de eerste keer waren we nog net niet zeker genoeg van ons stuk om te blijven volharden) .

Verder zijn we ons aan het aanpassen aan de brandende hitte. Omdat er in het warme gedeelte van de dag, pakweg van tien tot twee, niet te fietsen valt, zeker niet in een bergachtig landschap, staan we op voor het krieken van de dag, als de eerste Vietnamees zijn muziek heeft opgezet, en proberen we rond zes uur, halfzeven op onze fiets te zitten. Tussen halfelf en halfdrie ofzo, doen we niet veel, buiten wat in de schaduw zitten eten, drinken, lezen, of zoals nu, internetten, als de gelegenheid zich voordoet. Fijn is dat, zo een welverdiende en tevens verplichte middagpauze. Nu begrijpen we ook waarom alle Vietnamezen te pas en te onpas (zij het midden in hun marktkraam of op restaurant) liggen te slapen in het midden van de dag, een gezond bioritme heet dat hier.

We zijn hier bijna weg, binnenkort steken we de grens over naar Cambodia. We zijn erg benieuwd hoe het fietsen daar zal bevallen. Van Spaanse fietsers die we onderweg ontmoetten, hebben we al gehoord dat het er een stuk rustiger is. Van Mr. Pumpy (onze nieuwe held) weten we dat er veel stof is in Cambodia, modder in het natte seizoen, dus we mogen niet klagen.

3 opmerkingen:

  1. hahahahaha zo typisch bert (zou gijs zeggen hé...)

    ik wou er graag bij zijn als ge daar van uw kloten staat te maken in het nederlands tegen zo ne vietnamees (en zou absoluut zeker meedoen indien mij hetzelfde overkwam...)

    toedeloe en tot binnen een paar maanden

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag lustige fieters,

    Het komt misschien enkel zo over maar jullie vinden Vietnam precies vooral een beetje té vriendelijke en té hartelijk :-). Met de speleo zaten wij vooral in het noorden steeds in allerlei boerengaten. De mensen (95% minderheden)waren wel steeds nieuwsgierig maar toch niet echt lawaaierig. Buiten die ochtendlijke staatsradio's. Hanoi vond ik in het begin wel véél te druk, maar dat wende wel snel.

    T'is misschien wat vroeg om hierover te beginnen. Maar we vroegen ons af of jullie in de rit huiswaarts in Tsjechië passeren? Wij denken eraan om daar deze zomer te gaan trappen. Ergens eind juli begin augustus? Maar dan zijn jullie misschien al weer thuis?
    Er zijn hier op het thuisfront trouwens verwoede speculaties hoe jullie überhaupt thuis geraken. Over land of toch ergens via een stukje lucht?

    groeten uit Kessel-lo

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach, aan de geluidsoverlast van de radios en brommertjes valt inderdaad aan te wennen, het is enkel die luide harde toeters die de ervaring voor ons een beetje verpesten. Zo een keiharde toeter vlak langs uw oor, daar zijt ge echt ne hele tijd niet goed van, en tegen je hem begint te vergeten (en het suizen van uw oor stopt) komt er steevast een nieuwe... . Volgens mij hebben ook vooral (witte) vakantiefietsers hier last van, want ons toeteren ze niet enkel om te waarschuwen, maar eveneens om te groeten. Op een brommertje word je ook niet zo snel herkend als witte mens, en valt ook het voertuig minder op.

    De weg naar huis hebben we denk ik al eens gepost ooit, dus het zal zoeken worden, of bericht per bericht meer te weten komen. Een stukje fietsgezelschap zien wij zeker zitten, al weten we niet precies wat we in europa gaan doen. We willen zeker in Praag passeren, maar weten voorlopig nog niet of het ook zal lukken er te fietsen. Uiteraard zijn wij wel flexibel en willen we zeker moeite doen er te zijn als jullie er zijn, dus laat de plannen maar horen!

    BeantwoordenVerwijderen