Van stof en eten

Soms mag het leven duidelijk zijn. Dit bericht gaat over stof en eten. Het stof op de wegen en het eten op de straat.

We zijn inmiddels in Cambodja beland, en zoals Mr. Pumpy ons had gewaarschuwd "There is a lot of dust in Cambodia" We moeten hem gelijk geven; stof is er hier in Cambodja, veel stof. Dit is echter niet overal zo. Er zijn hier netjes geasfalteerde wegen, slecht geasfalteerde wegen, wegen die goed geasfalteerd zijn met een patroon van gaten (voor de regen denken wij, het komt allesinds qua rijervaring neer op de Aziatische variant van kasseien), wegen vol stenen, maar ook (en dit is waar Mr. Pumpy het over heeft) stofwegen. Dit bedoel ik dan ook letterlijk, wegen die bestaan uit stof, en het spreekwoord ''die doet veel stof opwaaien" lijkt wel voor Cambodiaanse vrachtwagens of bussen gemaakt te zijn. Als een van deze je passeert, is het wijs eventjes mond en ogen te sluiten, om daarna enkel door de neus te ademen tot de stofwolk opgeklaard is. En al passeert er op die wegen niet te veel verkeer, klopt de voorspelling van de Lonely Planet wel: na een dagje stofweg ben je trotse eigenaar van "a fake tan and orange hair". U begrijpt dat wij, zodra de gelegenheid zich voordoet, in de rivier springen (jaja, na een duik in de Mekong of zelfs in de plaatselijke poel noemen we onszelf een stuk properder), en bij voorkeur 's nachts in een hotel overnachten (voor 5$ kunt ge tenslotte niet sukkelen), meer voor de douche dan voor het bed. Tot nu toe reden we echter op minder platgetreden paden, en lag er niet elke avond een hotel op onze weg. De ene keer hadden we het grote geluk een rivier gepasseerd te zijn, waarna we een propere asfaltweg aangeboden kregen en aldus redelijk netjes in onze tent konden kruipen, de andere keer moesten we ons behelpen met onze multifunctionele toiletpapier-serviet-washandjes, zuinig bevloeid met ons kostbare drinkwater. Properheid is een relatief begrip.

Eten is een tweede aspect waarin Cambodja er voor ons een beetje uitspringt. In Vietnam werden we verwend. Overal waar er huisjes stonden waren er vaak verschillende eetgelegenheden in de buurt, de ene met rijst, de andere met noedeltjes, en allen met een bord dat aangaf wat ze te bieden hadden (in voor ons leesbare letters). Hier in Cambodja zijn ook wel stalletjes te zien, maar is het een pak moeilijker uit te maken of het een eet- dan wel drinkgelegenheid is, of gewoon het terras van het gezin. Cambodiaans bestaat dan ook uit mooie tekens waar wij geen Yota van snappen (we gokken dat het lijkt op Indisch), en hebben dus niet de minste clue of het bord een lekkere rijstmaaltijd dan wel een oplapdienst voor je moto aanprijst. We proberen ons dan maar door andere 'tekens' te laten leiden, zoals de aanwezigheid van eetstokjes en bestek (Cambodjanen gebruiken beide), en van de pikante ketchup op de gekleurde tafeltjes. Zien we deze, dan houden we halt, waarna we de eigenaar vragen om 'bay' (rijst), en met onze handen het - voor ons universeel lijkende - gebaar voor eten maken. Vaak wordt hierop 'neen 'geschud. Soms zetten we hierop onze zoektocht verder, andere keren - als we bijvoorbeeld iemand rijst zien eten - wijzen we naar hun maaltje, en gebaren we dat we graag hetzelfde willen. Er wordt een prijs afgesproken, en als alles goed is wordt ons even later een lekker rijstmaaltje voorgeschoteld. Een keer kwamen we al tot de ontdekking dat de man die zat te eten wel erg familiair met de kinderen omging, en toen hij achteraf gezellig in de hangmat ging liggen beseften we dat het eten dat wij besteld hadden helemaal niet voor verkoop bedoeld was. Lekker was het wel... . Een andere keer bleken de eitjes die we besteld hadden een lokale specialtieit te zijn: embrionaal kuiken. Groot was Berts verrassing toen zijn hardgekookt eitje groen bleek te zijn, en terwijl hij vragend naar de waardin keek, gaf zij aan dat het ei helemaal niet rot was, en gedegusteerd diende te worden met zout, limoen en blaadjes van de een of andere plant. Het al zichtbare bekje en de reeds voelbare veertjes zagen er niet apetijtelijk uit, maar na de richtlijnen van de waardin opgevolgd te hebben bleek de smaak, sja, iets tussen ei en kip te zijn ... . Desalniettemin bleef het bij een verkenned hapje en was de culinaire ervaring niet echt voor herhaling vatbaar. Vanavond gaan we naar een stadje waar gefrituurde spin een lekkernij blijkt te zijn. Schijnt ook een beetje naar kip te smaken.

Gastronomie is eveneens een relatief begrip.

Groentjes,

Melanie