Welkom op onze reisblog, waar je alles kan lezen over onze reis van zomer 2009 tot zomer 2010 door Eurazië. Bij het naar beneden scollen ontdek je de berichten en foto's, per land geordend. Verder zijn we erg trots op onze gedetailleerde materiaallijst en pech-onderwegrubriek. Deze zijn bedoeld als inspiratiebron voor eenieder die een lange tocht per fiets plant, of eenieder met interesse. Je ziet onze route op onderstaande kaart (google maps) en kan klikken op de routelijntjes voor meer informatie over een bepaald stukje (goed mikken). Heb je nog vragen of wil je graag meer informatie over een bepaald deel van onze route, dan mag je altijd mailen naar Bert of Melanie.

Veel leesplezier!

Melanie en Bert

Route


Route weergeven op een grotere kaart

donderdag 25 maart 2010

Vijf bussen en een fietstochtje

Vijf bussen en een fietstochtje geleden vond u ons nog in Chiang Mai (Thailand), in het gezelschap van "de ouders", die u op de foto's kon bewonderen. Nu, een vlotte 4 dagen later, zijn we al in Kunming (Zuid-China), alwaar onze blog nog steeds onder 'verboden' gecatalogiseerd staat. Met de vlieger zouden we dit korte stukje op de wereldkaart in enkele uren overbrugd hebben, maar daar we "tetreintebootopdefietsenmethetvliegtuig.blogspot.com" een beetje te lang vonden klinken, deden we het zoals de lokale bevolking het hier ook klaart: met de bus (die, zo corrigeert Bert mij terecht, ook niet vermeld staat. Eigenlijk zou onze blog beter tetreintebootenopdebus noemen, maar daar is het nu helaas te laat voor.). Ons eerste plan was om 3 bussen te nemen, eerst eentje tot aan de grens met Laos, vandaaruit een busje tot begin Zuid-China, gevolgd tot een nachtbus naar Kunming. Het lot besliste er anders over. Onze eerste directe bus bleek al vertrokken te zijn toen we op de bushalte aankwamen. Blijkbaar was het boekje waarin de vriendelijke mijnheer van de receptie de uren had opgezocht een beetje gedateerd. Dan maar een bus tot in de helft, zo dachten we, gezien de bus tot China maar enkele dagen per week rijdt, waaronder de volgende morgen. Zo gezegd, zo gedaan, en op aanzienlijk vlotte wijze bereikten we, met een kleine overstap, de Laosiaanse grens. Deze bleek helaas aan de andere kant van de rivier te liggen, enkel te bereiken met te dure bootjes ernaartoe, maar goed, monopolies moeten er blijkbaar soms zijn.

Laos beviel ons wel, en we besloten om de 220km Laos toch maar te fietsen, kwestie van te kunnen meepraten met de hele ZO-Azie kliek. 35 euro voor een visum betalen van een land waar je enkel doorbust leek ons ook een beetje overdreven. Helaas ontmoetten we er een niet zo'n welkome vriend schimmel, waar onze trouwe en best wel uitgebreide reisapotheek niet tegen bestand bleek. Zijn timing was een beetje vreemd, gezien Thailand (net als Vietnam, toen de zussen op visite waren) tot de meest hygienische delen van onze reis behoorde. Na een kleine visite aan dokter Internet werd het gepaste medicijn gevonden, maar de lokale apotheekster schudde meewarig het hoofd bij het zien van ons briefje met onbegrijpelijke woorden in een zot onleesbaar handschrift (latijnse letters, wie gebruikt die nu?). Het plan was om toch de fietstocht aan te vatten, en onderweg een grotere apotheek tegen te komen. Na een dag met acute jeukaanvallen in een desolaat berglandschap waarop wij niet voorbereid waren (ze hadden ons verteld dat we onderweg massas huisjes, winkeltjes etc. zouden tegenkomen, niet dus, zeker geen apotheken), en ook de hitte ons petje te boven ging. Mooi was het er, en rustieke paalwoningen en aardige mensen en zo; maar eerder iets voor schimmelloze mensen in de winter, met genoeg water en meer eten dan enkel koekjes. Dan maar de bus, zo dachten wij, en welgeteld een half uur na deze beslissing passeerde reeds de bus naar China, die zonder probleem halt hield. Zowel wij als onze fietsen werden in een mum van tijd ingeladen, en ongehinderd door de hitte vlogen we de bergen op. Wel stopten we af en toe, om vers water in de motor te gieten. Na zo'n drie stops, bleek deze methode niet toereikend, en werden onze fietsen op het dak van een andere bus geladen, die ons iets minder ver, maar toch tot China brengen zou. Met goede moed en loszittende zetels reden we verder tot aan de volgende grens, alwaar elke Laosiaan (iemand een betere term voor een inwoner van Laos?) wat centjes tussen zijn paspoort stak, "voor de corruptie, ssssjt" volgens onze monnik-busgenoot. Zonder centjes lukte het echter ook (we hadden ons moreel al voorbereid op een boeiende discussie, wie weet zagen ze dat aankomen en besloten ze dat die paar KIPs het niet waard waren). Terug de bus in, die samen met onze op het dak liggende fietsen, met insecticide werd besproeid bij het binnenrijden van China. Bij aankomst in China was er nog eventjes gehannes over op welke bus onze fietsen zouden passen, maar enkele uurtjes, en geweldig lekkere noedeltjes later bevonden we ons al op de slaapbus naar Kunming, die 's nachts maar enkele uren stilstond om met dingen op de motor te kloppen waar ik geen verstand van heb. Gelukkig kreeg onze chauffeur/mechanieker de motor weer aan de praat, en moest er niet overgestapt worden (al was zes bussen nog iets indrukwekkender geweest). Enkele uren te laat arriveerden we in Kunming, het mekka der medicijnen (zo hoopten wij). Helaas bleek ook de apotheek, die onze reisgids zo fier vermeldde, geen kaas gegeten te hebben van westerse briefjes, en gingen we nogmaals bij onze internetarts te rade. Op de blog van een in China wonende Engelse vonden we een ander medicijn, met de vertaling in het Chinees. Leve de menslievenden die een blog bijhouden voor hun beschimmelde medemens! 

Ondertussen zijn we, zonder het helemaal zo gepland te hebben, een beetje voor op schema, en kwam Bert tot de onaangename vaststelling dat het hier een flink stuk kouder was dan Thailand en consoorten. Ik was hier eerlijk gezegd erg blij om; liever te koud, met saunas en dikke truien, dan te warm en geen mogelijkheid tot afkoelen, zo denk ik dan. Wat wel sneu is, is dat we zo slim geweest zijn onze handschoenen en winter-onder-broeken mee te geven aan mama en papa Bert, en we hier, nog geen week na hun vertrek, al spijt van hebben. We troosten ons met de gedachte dat we er thuis deugd van zullen hebben, en we zo toch wel een mooie chinese souvenir hebben, al betwijfelen we deze laaste illusie zelf een beetje. Ons stuur blijft namelijk zelfs na tandenborstel-zeep-behandeling vuil afgeven, en ik zie niet echt hoe handschoenen dit zonder onuitwisbare vuiligheid op de handpalmen kunnen overleven. Ach, de ongetwijfeld enorm blitse paardenharen onder-broek die we ons in Urumqi gaan aanschaffen zal dit allemaal de moeite waard maken... 

Beschimmelde groetjes,

Melanie

4 opmerkingen:

  1. wij zijn goed aangekomen in Zammelen. Nogmaals bedankt voor het fijne gezelschap in Thailand.
    Uw thermisch ondergoed is net gewassen.
    Laat maar weten als we het moeten opsturen.
    Hier is het 20 graden.
    Verzorg uw vriendje maar goed.
    papa Miel en Madeleine

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hola in zammelen is het precies wat tropischer dan in leuven...

    maar goed weer ist alleszins...
    morgen gaan katrien en ik een kippen hok in elkaar timmeren...
    tegen dat jullie terug zijn gaat de tiuin er mooi bijliggen denk ik, met groentjes, bloemetjes en kippen...

    schimmel nog goe en fiets ook een beetje tussendoor hé...
    adios

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Quizvraag: wat maakt men hier van olifantenstront? Antwoord doorsturen naar Bert of Mel. Postkaartje te winnen!

    Het lijkt mij dat ze (bruin) papier aan het fabriceren zijn. Inclusief heerlijk aroma :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. mag het nieuwsgierige publiek weten waar de schimmel zich juist bevindt?

    BeantwoordenVerwijderen