Fietsen op de heide (of in de woestijn, daar waar kamelen zijn)

Gegroet o vervaarde bloglezers,

Al kunnen we van hier geen comments lezen, en ook niet stiekem kijken vanwaar u massaal toekijkt (jaja, zowaar zelfs enkele geinteresseerden uit Nederland), houden we u toch graag op de hoogte, al is het dan tijdelijk eenrichtingsverkeer en kunnen we niet eens controleren of dit bericht de blog wel bereikt. Nu, de haren van de Chinese overheid zouden ten berge rijzen moesten ze weten dat twee Vlaamse nozems in "moeilijk controleerbaar gebied" er toch in slagen een blog bij te houden die zelfs in normaal China als ongepast en dus gecensureerd wordt beschouwd. Gelukkig heeft de politie van elk dorp waar we passeren een kopie van onze paspoortkopie (de echte ligt immers op de ambassade van Kazachstan), al verstaan ze vaak geen yota van de gekke tekens die erop staan. Socioloog zijn is al iets wat men bij ons maar half begrijpt, laat staan iemand die geen woord engels spreekt, en ook de Chinese tekens maar half lijkt te begrijpen. (Xing-Jiang is een soort smeltkroes van nationaliteiten; zowel Han-Chinezen als Uyghuren en Kazakken, vandaar ook de onrust (bij de overheid dan toch)). In het volgende dorp plan ik alvast, gemakkelijkheidshalve, eveneens ingenieur te zijn. Ik weet tenslotte ook al waarom het frame van onze fiets zo stevig is (iets met driehoeken, en als ik er a^2 + b^2 = c^2 bijhaal, zal er geen twijfel meer bestaan).

 

Het vorig bericht, zo het u bereikte, werd gemaakt in de PetroChina olievelden, waar we, zo bleek achteraf, als ingenieurs op bedrijfsbezoek bleken. We mochten ontbijten met de baas (die ons 's avonds nog kwam bezoeken), kregen de hele dag uiterst lekker eten, en mochten helpen bomen planten en kijken hoe hun werknemers in rode kostuumpjes teamgewijs door autobanden kropen, best wel een prestatie, zo leerde de ervaring. De nacht erna werden we zelfs uitgenodigd op hotel (dat we de eerste dag hadden genegeerd wegens te duur). Gezien de flatgenoot van onze engelssprekende host van de eerste nacht terugkwam, namen we dit genereuze aanbod graag aan. PetroChina, onze vriend!

De wind daarentegen, is hier niet onze vriend. Zodra wij ergens heen wensen te gaan, keert zij er zo snel mogelijk van terug, met dagen van 80km na 7u fietsen tot gevolg. Zelden zijn we zo blij geweest een huisje te zien, een heuse herberg waar we, tot onze grote vreugde, een maal konden bestellen en onze matjes leggen in de kamer (er waren ook bedden, maar na nadere inspectie verkozen we toch onze matjes op de vloer). Gelukkig hebben we niet steeds zo'n doel (leve de verlatenheid van de woestijn), en hebben we een tentje om in geval van overwind de handdoek in de ring te gooien. Bert kan dat tegenwindinfietsen best aan, maar ik heb er morele bezwaren tegen te zwoegen aan 10km per uur, als er de mogelijkheid bestaat dat het de dag nadien met minder moeite en 18km per uur ook lukt. Soms werkt deze truk en fietsen we daags nadien vrolijk verder, soms zitten we twee uur in de wind te wachten, om te merken dat hij alleen maar sterker geworden is, en we geen water genoeg hebben om veel langer te blijven lanterfanten. 

Buiten de wind is het prachtig fietsen hier, een heuse aanrader voor zij die graag hun fiets meesleuren naar verre oorden. De snelweg door de woestijn wordt begaan door kamelen, schapen, een enkele herder (te paard met zweep of moderner op de moto met toeter), en een koppel auto's en brommers (helaas eveneens uitgerust met een toeter). Witte fietsers komen hier even vaak voor als pakweg een stel kamelen op Vlaamse wegen. De reacties op beide zijn, gokken wij, dan ook gelijklopend. Men vertraagt, komt met open mond naast ons rijden, om tergend traag verder te rijden, vaak vol verwondering achterom kijkend. Zij die het geluk hebben deze witte rijdieren in een eetgelegenheid te treffen, durven zich wel eens te laten gaan met de vraag om een foto (in tegenstelling tot het 'nationaal park' vlakbij Urumqi, staat hier geen bord om de mensen erop te wijzen dat op de foto gaan met vreemdelingen niet echt volgens de etiquette is). Gelukkig vinden wij dat geen probleem, zij het dan dat we wel vragen dat de fotograaf tot bij ons komt (zomaar een wildvreemde volgen met de fiets naar een buur of kameraad met kodak gaat er een beetje over). Eens de fotograaf aankomt, wil iedereen wel zulk kiekje met de twee witte vogels, net zoals wij geen foto met een heuse kameel zouden schuwen.

Melanie, uw undercover-reporter te plaatse (wellicht onderhand op de cover te zien in de plaatselijke blaadjes)