Over grenzen

Bij het aanschuiven in de rij in weer eens een ambassade durf ik het nut van grenzen en de bijhorende bureaucratie wel eens in vraag te stellen. Welke slimmerd is in hemelsnaam op het lumineuze idee gekomen het land op te delen in stukjes? Maar nog erger, wie o wie heeft bedacht dat iedereen die toevallig van een ander stukje land komt moet betalen om erin te komen? Enkel betalen, nee, dat zou een beetje te vreemd zijn. Voor de goede vorm wil men dus ook graag een beetje meer weten over wie je bent. Foto's moeten afgegeven worden (de voorbereide toerist heeft er een kleine verzameling van mee), papiertjes ingevuld met relevante feiten als het adres van je werkgever (voor het gemak vullen we maar niet in dat we officieel helemaal geen werkgever hebben, maar geen haan die daarnaar kraait), en als je bovendien het geduld kan opbrengen eventjes (van 2 dagen tot 3 weken) te wachten, wordt er een papiertje in je paspoort (het officiele bewijs wie je bent) geplakt, en krijg je de eer en het genoegen het andere stukje land te gaan bezichtigen. Wat er gebeurt met de zorgvuldig ingevulde gegevens en die berg fotootjes, dat blijft me een raadsel. Hopelijk brandt het goed en is het toch op die manier een beetje nuttig. Dit is het scenario als alles goed gaat. Als er nozems zijn die de regering omverwerpen en beslissen de grenzen van hun stukje te sluiten, sja, dan sta je daar met het bladje papier in je paspoort waar je een week op gewacht hebt, en een bedrag voor hebt neergelegd waarvoor je met twee heel China kan doorkruisen in een propere brits. Dan begint het mooie proces weer vanvoorafaan, want, wil je langer in het land blijven dan vermeld op je papiertje, u snapt het al, dan heb je een nieuw papiertje nodig dat je dat toelaat, anders zou je wel eens moeilijkheden kunnen hebben bij het verlaten van het desbetreffende stukje land. Pffff... .

We zitten met andere woorden nog steeds in Urumqi, met het goede voornemen vrijdag of zaterdag ons aluminium ros weer te bestijgen. Als alles goed gaat mogen we dan officieel een maand langer in het mooie China verblijven, en zijn de Kazakken druk bezig met het vervaardigen van het papiertje dat ons moet toelaten hun stukje aarde te betreden. Ze hebben er drie weken voor nodig, dus ik verwacht een Kalligrafisch kunststukje met miniatuurtjes in elke hoofdletter en verschillende tinten achtergrond. Met een beetje (lees: onnoemelijk veel) geluk zijn ze zo aardig het naar de grens te sturen, zoniet moeten we binnen drie weken terug een tripje Urumqi maken, om de vrucht van hun arbeid tot ons te nemen. Gelukkig kennen we het het hier al... .

Melanie