stand van zaken

Hoe gaan wij in godsnaam thuis geraken, over land, zonder te vliegen? Sommigen onder jullie vroegen dit zich al eerder af, maar Bert en Mel hadden een plan, een waterdicht plan, zo dachten wij en het ging als volgt:

-          Plan A: vanuit China Kirgizie binnengaan, er helemaal doorfietsen (erg de moeite naar het schijnt), om alzo in Kazachstan uit te komen. In Almaty (Kazachstan), de trein nemen naar Aktau (ook Kazachstan), aan de Kaspische zee. Vervolgens de ferry nemen naar Bakou, Azerbeidjan en van daaruit via Georgie Turkije binnenfietsen. En dan ergens in Turkije een bus of een vrachtwagen naar huis nemen.

Voordat we onze reisgids (Lonely Planet) van China en die van Centraal Azie gekocht hadden, hadden we echter nog geen mogelijkheid gevonden, na toch enig opzoekingswerk op het internet, om een visum voor Kirgizie te bemachtigen op onze weg door China. Voor Kazachstan zou wel lukken, daar deze een consulaat heeft in Urumqi (de stad waar we op dit moment nog steeds verblijven). Daarom werd plan A als volgt aangepast:

-          Plan B: we slaan Kirgizie over, en gaan vanuit China rechtstreeks naar Kazachstan.

Na aanschaf van eerdergenoemde reisgidsen kwamen we er echter al snel achter dat Urumqi niet enkel een consulaat van Kazachstan herbergt, maar ook een van Kirgizie. Hoezee! Wij blij, want dat zou betekenen dat ons oorspronkelijke plan A alsnog zou kunnen doorgaan. Jammer dat we onze winteruitrusting (handschoenen, muts, thermische onderbroeken) al aan mijn ouders hadden meegegeven in Thailand, maar goed, vervangstukken zijn snel bijgekocht.

Met de recente onrust in Kirgizie, komt ons plan A wederom in het gedrang. Toen we vanmorgen onze visa voor Kirgizie gingen ophalen (die hadden we maandag al besteld, en betaald), werd ons door een medewerkster bevestigd het in Kirgizie op dit moment inderdaad "gevaarlijk" is. Maar volgens meneer achter het loket zou over twee weken, als ons visum ingaat, de situatie toch wel gestabiliseerd moeten zijn. Het zekere voor het onzekere nemend, besluiten we ons voorlopig toch maar aan ons plan B te houden, en begeven ons snel naar het Kazachstaanse consulaat, dat een uur later reeds sluit. Daar krijgen we echter te horen, hoewel we de dag ervoor ook al gepasseerd waren, dat sinds 1 maart dit consulaat 21 dagen nodig heeft om een visum af te leveren. Als reden wordt het gebrek aan internet in deze regionen opgegeven. Hiermee wordt ons plan B natuurlijk serieus gehypothikeerd. Als plan B' en B'' zouden we mogelijks ons Chinees visum kunnen verlengen en hier inderdaad drie weken wachten, of we zouden even over en weer kunnen gaan naar Beijing (2x 42 uur trein), waar ze ons in drie dagen een Kazachs visum kunnen maken. Verder is er ook nog een noodplan, plan C zeg maar, en dat is iets dat we ons voorgenomen hadden om niet te doen: vliegen. Andere aan China grenzende landen lijken geen optie, tenzij Rusland misschien, maar dan moeten we helemaal om langs Beijing. Bovendien is een Russisch visum versieren geen lachertje, en zou dat ook al gauw twee weken in beslag nemen.

Voor het weekend hebben we een tour geboekt, naar een bergmeer hier, waar we met een Kazachse gids een uitstapje gaan doen te paard. Ik ben eens benieuwd, ik heb nog nooit op een paard gezeten, alleen de ezel thuis heb ik al eens geprobeerd, en dat vond ik al een beetje hoog van de grond. Maar volgens onze touroperator is dat geen probleem, de gids komt mee bij mij op het paard ("Kazach people very small, ride good horse, no problem"). Maandag zijn we terug, en is er misschien meer nieuws. Alleszinds wordt het dan tijd om de knoop door te hakken.

Bert