Te trein, te sofa

Ondanks de censuur van blogger.com hier in China, kunnen we toch berichtjes posten door ze te emailen naar onze blog. Foto's uploaden is iets lastiger, maar is uiteindelijk ook gelukt. Jullie zouden volgende link eens moeten proberen:

http://picasaweb.google.com/melaniedemaerschalk/Loas#

Wat niet kan, is de layout van onze website aanpassen, dus jullie zullen bovenstaande link moeten gebruiken om de foto's van Laos the bekijken. De foto's van China proberen we er later nog op te zetten.

Na al die mooie, luxueuze hotels in Thailand, zijn we nu terug aan het couch surfen in China, en dat is toch wel heel plezant. Iets dat we eigenlijk wel gemist hebben de afgelopen maanden. Zo zijn we nu bij James, een Brit die hier Engels geeft en die niets liever doet dan filosofische gesprekken voeren, zo lijkt het. Hij heeft ook een collega, een Chinese, Ida, die graag met buitenlanders optrekt en ons regelmatig vergezelt, voornamelijk als we een tolk nodig hebben, zoals in het ziekenhuis, bij de apotheker en dergelijke. Melanie heeft haar rug nog maar eens laten behandelen bij een Chinese dokter, en ik ben meegeweest dit keer. Wel grappig, de andere patienten zitten niet in de wachtzaal, maar gewoon mee bij de dokter op kantoor terwijl hij je onderzoekt. Inderdaad, als je dan toch moet wachten, kan je net zo goed een beetje lachen met die gekke blanke die daar gemasseerd wordt (met trui en alles aan, dit is China) en kreten van pijn slaakt.

Onze eerst gastheer was ook geweldig: een Chinees, doctoreert in de plantenkunde en gaat daarvoor regelmatig op 'expeditie' in de afgelegen delen van de provincie. Zijn verdere interesses zijn oorlogsfilms en militaire geschiedenis. Zo weet hij bijvoorbeeld meer over het ardennenoffensief dan wij, wat eerlijk toegegeven, natuurlijk niet zo'n prestatie is. Maar echt een grappige kerel, die graag vertelt over zijn leven op de unief, waar hij de kapitein van zijn slaapzaal was, en altijd het waspoeder, zijnde de eerst prijs voor netheid van de kamer, in de wacht sleepte. Hij demonstreerde ons hoe bijvoorbeeld een deken op militair acurate wijze opgevouwd diende te worden. Van al deze discipline was wel niet veel meer te zien in zijn appartement. Maar goed.

Fietsen zit er hier niet in China, het is een beetje zoals Rusland: we hebben 30 dagen om een enorme afstand te overbruggen en we willen nog wat dingen zien onderweg ook. We reizen dan ook per trein, waarbij we onze fiets steeds afgeven aan de bagagedienst. Tot nu toe kwam onze fiets steeds samen met ons aan, met dezelfde trein, wat wel handig is. De mensen van de bagagedienst zijn meestal erg behulpzaam, al spreekt er niet altijd iemand Engels. Toen we onze fiets terugwilden in Xi'an was er wel even een kleine spanning. We hadden een willekeurige pennelikker aangesproken, de verkeerde zo bleek, die ons papiertje aannam en even ging kijken. Even later was hij terug, gaf ons ons papiertje terug en wuifde wat met zijn hand, wat in Azie zoveel betekent als "nee", en wendde zich af. Met dit soort antwoord zijn wij echter niet tevreden. Graag weten wij of onze fietsen op dezelfde trein zaten of niet en wanneer we ze dan wel kunnen komen halen.Meneer bleef maar wuiven toen we aandrongen, met zijn hele lichaam op het einde, maar extra uitleg geven, dat zat er niet in. We komen wel meer van dat soort volk tegen, maar toch ben ik iedere keer weer verbijsterd over dit soort onwil om maar iets meer te doen dan enkel de meest noodzakelijke, mechanische taken. Blijkt dat deze kerel ook nog eens de chef van dienst is. In het uur dat ik daar heb staan wachten (Melanie was even onze couch surfing berichten aan het controleren in het naburige internetcafe), heb ik hem alleen maar mensen zien uitkafferen. Gelukkig was er een ondergeschikt meisje dat, nadat ze doorhad dat je wel degelijk kan communiceren zonder een taal te delen, ons wist duidelijk te maken dat we gewoon even moesten wachten. Onze fietsen zaten wel degelijk op dezelfde trein, maar waren nog niet in het depot geraakt. Even later waren ze daar, netjes in orde, geen probleem. Maar dit enkel bij wijze van straf verhaal, in regel is het comfortabel om met je fiets de trein te nemen in China, comfortabeler dan in Belgie bijvoorbeeld (en goedkoper, uiteraard).

Reizen met de trein is overigens aangenaam, toch nu we gebruik maken van de hard sleeper, toch wel een serieus klasseverschil met de hard seat. Jammer van de Chinese gewoonte om alles wat ze niet meer nodig hebben, zoals afgekloven kippebotjes, fruitschillen, stevige fluimen, het vel van de kip en eigenlijk alle etensresten, gewoon onder hun voeten op de vloer te keilen. Mevrouw van de trein doet haar best om alles netjes te houden, maar wat doe je met een fluim die vakkundig met de voetzool in het tapijt gesmeerd is? Gelukkig wordt na zo'n treinreis het tapijt eruit weggenomen, en industrieel gewassen (hoop ik).

Bert