Berichtjes

Moeilijk zijn de tijden voor een blogberichtschrijver, die niets bijzonders meemaakt. Ik zou u kunnen verhalen over de dolle fratsen van Dhr. Fawlty uit de gelijknamige reeks (met annex Towers), hier volledig aanwezig op DVD, of over hoe Bert zichzelf keer op keer opblaast (ik doe dat ook, maar dan eerder sporadisch) bij het spelen van 'worms' op de X-box van onze host, maar iets zegt mij dat dat u vast niet zo heel erg boeit. Een andere verhaaloptie zou onze fietstocht naar het meer in de bergen kunnen zijn, waar ik de eerste 20km bergop het nut van het 'pleziertochtje' niet inzag, en net toen ik het leuk begon te vinden - de laatste 10 km - Bert huiswaarts keren wou. Tegen wil en dank bereikten we toch het beoogde meer (achteraf gezien 1750m hoger gelegen dan ons vertrekpunt in Almaty), waar we snel vandaan werden gehaald, want we zouden het drinkwater van Almaty (blijkbaar present in dat eigenste meer) wel eens kunnen vergiftigen... . Gelukkig was de terugtocht 30km bergaf, waarvan de helft in mountainbike-stijl (niet zo fijn als het lijkt, zo zonder verende voorvork of dempende bagage). Andere uitjes, zoals het middagje treinticketje kopen (in Rusland vonden we dit enorm avontuurlijk en bijgevolg best wel leuk, maar dat lijkt al lang geleden) zijn dan weer het 'opnieuw beleven van het moment' niet echt waard, zoals lang aanschuiven om te horen te krijgen dat de eerstvolgende trein waar nog plaats is in de platzkart, of zelfs coupe (een klasse hoger), een week te laat vertrekt. Bijgevolg zijn we nu de niet erg fiere eigenaar van het 3keer te dure ticketje 'lux', met name een privecoupetje voor ons twee. We hadden de avond kunnen spenderen met de zoektocht of onze fiets al dan niet mee met ons in ons coupetje kan, maar ook hier blijken we iets te doorwinterd voor. Al spenderen we twee dagen met zoeken, rondbellen en vragen, het 'moment supreme' is het op de trein stappen, ongeacht wat de twintig mensen die je om raad gevraagd hebt te vertellen hadden. Na een blik op de dienst die de fiets met de bagage verstuurt hebben we die optie alvast geelimineerd. Iedereen liep daar (zonder iets van identificatie zoals een uniform of zo) de barak binnen en buiten, en er werd bovendien veel te veel gevraagd voor het vervoer van onze fiets (toch in vergelijking met hun Russische en Chinese collegas). Veel betalen voor de waarschijnlijke optie je fiets nooit meer terug te zien, dat gaat er een beetje over, zeker te weten dat de gelukkige 'vinder' van onze fiets er waarschijnlijk mee zou rijden tot ie een platte band heeft of zo, en ons mooie stoere fietsje het trieste lot van dood te roesten in een Kazachse kelder beschoren zou zijn. Het wordt dus spannend vrijdag, als we de juffrouw provodnika trachten te overtuigen van ons gelijk. We willen ze er zelfs een corrupt briefje van enkele duizend Tenge in de hand voor drukken, al speelt ons dure luxticketje hier natuurlijk in ons nadeel, wie een bom geld neerlegt voor een ticketje, zal immers vast wel ook wat willen geven voor de fiets mee te krijgen... . Ach, we zien wel, denken we dan.

Verder is de eerste diefstal een feit. Een bende kwajongens (dat is toch de gok), heeft bij nachte mijn spiegeltje van de fiets verwijderd. Waren ze zo snugger geweest niet enkel de spiegel, maar ook het bevestigingssysteem te pikken, dan hadden ze er nog iets mee kunnen doen, maar nu hebben ze enkel een spiegeltje dat te klein is voor dagelijks gebruik, en heb ik een bevestigingsding waar niks aan bevestigd is. Sneu is dat, voor beide partijen eigenlijk. Een gevolg van deze actie is dat we nu dagelijks onze fiets de verdiepen omhoog de trap op sjouwen, stel dat ze toch besluiten dat ze, nu ze de spiegel hebben, ze ook graag de bijpassende wielen, een zadel en meer van dat nuttigs om een fiets te bouwen, zouden willen.

Nu spenderen we nog twee dagen hier in Almaty, met culturele activiteiten als ballet (voor 5 euro kan ne mens het zich niet permiteren ongecultiveerd te zijn), Bert inmaken in 'worms', op zoek gaan naar grote vuilniszakken om onze fiets te vermommen tijdens de treinreis, en meer te weten komen over de 'race into space' tijdens de koude oorlog (leve de BBCreportage op hier aanwezige DVDtjes). We zullen u, met andere woorden, vanalles te vertellen hebben bij thuiskomst, want, al lijkt het voor de hardwerkende mens met beperkte vakantie niet zo, in ons hoofd - en ook op de kaart - komen we dichter en dichter bij huis...

Melanie