dag allemaal,
Zoals u ziet op het kaartje, vertoeven wij nog steeds in de Kaukasus, balancerend op de grens tussen Azie en Europa, zij het niet langer in Azerbeidzjan, maar in Georgie.
Op deze reis zijn we al heel wat mensen tegengekomen die over Georgie vertellen als het beloofde land, het land van wijn en honing. Bovendien vindt men over de gehele ex-sovjetunie Georgische restaurants terug, en tellen deze als gastronomische toppers. Ook de Georgische wijn is erg befaamd in deze contreien, hoewel hij wegens de economische boycot niet langer in Rusland verkrijgbaar is (tot grote spijt van menige Rus). Geen wonder dus dat wij ons reeds lang verheugd hebben om hier te passeren. We zijn nog maar enkele dagen in het land, maar kunnen nu al zeggen dat de maaltijden hier inderdaad allesbehalve sober zijn en dat de wijn rijkelijk vloeit. Goed nieuws ook voor vegetariers, veel vlees komt hier niet op tafel, wel massale hoeveelheden kaas (meestal in gesmolten vorm) en verse groenten. Onze eerste nacht hebben we doorgebracht in een bergstadje, tevens gebombardeerd tot wijnhoofdstad in naam van het toerisme, bij een ouder koppel dat 'homestays' organiseert, een soort van bed & breakfast, maar dan met meer sfeer, avondeten en wijn a volonte. Hun huis is een beetje vreemd gebouwd, tegen een bergflank. Je komt binnen op het hoogste verdiep, en kan van daaruit twee verdiepingen afdalen. De achterkant van het huis heeft zo een spectaculair uitzicht over de benedenliggende valei en de hoge kaukasus verderop. 's Avonds hebben we hier mogen genieten van een waar lichtspektakel, opgevoerd door het onweer, vanop het terras, met een glas wijn in de hand. Het leven kan soms mooi zijn.
Vanavond plannen we soortgelijke activiteiten, zij het in een minder idyllische jeugdherberg in Tblisi, de hoofdstad. Na nog wat boodschappen morgen en misschien ook overmorgen, trekken we verder met de fiets, niet meer over de hoofdweg dit keer, maar over de bergen. In het toeristenkantoor in het hierboven vernoemde bergstadje hebben ze ons dit afgeraden, wegens 'slecht wegdek', maar een zij-uitstapje met de taxi, fietsen was immers door hen afgeraden, heeft ons geleerd dat ze niet echt vertrouwd zijn met de wensen van de fietser: liever een wat minder perfecte weg en een mooi uitzicht, dan een mooie asfaltbaan die volledig door auto's opgeeist wordt.
Geen spannende verhalen dus, misschien wel nog een vreemde anecdote. Het betreft de aankoop van twee broden, vers uit de tandoor. Gastvrij als de mensen hier zijn, krijgen we er onmiddelijk een stoel, kaas en komkommer. Na een kort gesprek in minimalistisch Russisch en vooral gebarentaal, worden wij nogal expliciet (in onze ogen) uitgenodigd om bij een van de dames thuis de nacht door te brengen. Wij zeggen ok, hoewel een plaatsje voor onze tent ook meer dan prima is. Wij wachten dus, en blijven wachten, terwijl de dames hun laatste lading brood bakken. Als iedereen al zijn schup heeft afgekuist, twee uur later, staat onze gastvrouw in spe nog steeds te dralen. Dit is een beetje vreemd. Het is ondertussen al aan het schemeren en we waren eigenlijk al erg moe. Om wat schot en verduidelijking in de zaak te krijgen, nemen we afscheid, aannemend dat zijn ons nu gaat tegenhouden en ons zeggen waar we mogen slapen of onze tent zetten. Niets van dit alles! Ze geeft ons nog twee broden en neemt vriendelijk afscheid. Verdorie zeg, we hadden ons nochthans niet vergist in haar uitnodiging. Misschien is iemand uitnodigen hier niet altijd zo serieus bedoeld, is het zoiets als bij ons "zeg, ik bel nog wel es he", of "we zullen nog eens afspreken he," eerder een formulering van afscheid dan een belofte of uitnodiging. Wij hebben die avond in het halfduister ergens langs de weg ons tent kunnen opzetten, en nemen ons voor niet meer in te gaan op uitnodigingen die zich afspelen in de toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten