Welkom op onze reisblog, waar je alles kan lezen over onze reis van zomer 2009 tot zomer 2010 door Eurazië. Bij het naar beneden scollen ontdek je de berichten en foto's, per land geordend. Verder zijn we erg trots op onze gedetailleerde materiaallijst en pech-onderwegrubriek. Deze zijn bedoeld als inspiratiebron voor eenieder die een lange tocht per fiets plant, of eenieder met interesse. Je ziet onze route op onderstaande kaart (google maps) en kan klikken op de routelijntjes voor meer informatie over een bepaald stukje (goed mikken). Heb je nog vragen of wil je graag meer informatie over een bepaald deel van onze route, dan mag je altijd mailen naar Bert of Melanie.

Veel leesplezier!

Melanie en Bert

Route


Route weergeven op een grotere kaart

dinsdag 8 juni 2010

Belote en het wonder der couchsurfing

Gegroet,

We zijn ondertussen in Baku aanbeland. Zoals u kan zien op de kaart rechts van u, ligt Baku aan zee, wat meteen ook het wachten op de boot, waar Bert het over had, verklaart. De bootdames hadden een typisch Kazachs grapje voor ons voorzien. Gezien de boot zonder schema vaart, worden de telefonisch bereikbare mensen gebeld bij aankomst in Aktau. De minder bereikbare types worden geacht hun plan te trekken, in ons geval dus dagelijks eens binnen te springen bij de dames van het ticketbureautje, die ons steevast het mooie antwoord "vandaag niet, misschien morgen" gaven. Met "vandaag" wordt dan gedoeld op het vertrek van de boot uit Baku, zodat hij de dag later in Aktau (alwaar wij aan het wachten waren) aankomt alvorens opnieuw richting Baku te varen. Vrijdag hadden de dames echter een originerer antwoord voor ons. De boot zou niet vrijdag, en ook niet zaterdag uit Baku vertrekken, zodat het vroegste vertrekmoment (zo berekenden we zelf) uit Aktau maandagavond zou zijn. Zaterdagavond mochten we wel nog eens langskomen voor extra informatie... . We dachten deze herwonnen vrijheid te vieren met een tweedaagse richting het noorden, iets wat niet kan als elke morgen het kantoortje bezocht moet worden. Luiheid en vooral het feit dat onze fietsen niet meekonden op het tripje (en onze bagage zonder fiets verdraaid onhandig is), maakte dat we er op het laatste moment voor pasten, in ruil voor alweer een dagje strand (lees stenen met glas langs een uiterst verfrissende koude zee). Zaterdag, tegen 18u, passeren we toch nog eens aan het kantoortje, om te horen dat de boot binnen 4u vertrekt, en we ons bijgevolg toch een beetje moeten reppen om te gaan winkelen, tent afbreken, nog een laatste maaltje koken etc. De vriendelijke dame wist er nog aan toe te voegen dat ze onze tickets bewaard had, en van plan was ze te verkopen eens 19u gepasseerd was... . Aardig aardig aardig. Grrr.

De boot bleek een vrachtschip te zijn. Er was zowaar zelfs een spoor aangelegd tot in de boot voor treinladingen, al bevolkten vooral vrachtwagens en hun chauffeurs het schip, op een paar Azeri met een berg bagage, en 5 dwaashoofden die een jaar op reis zijn, met het voornemen niet te vliegen. (U ziet, we zijn niet alleen). Na een ongeloofelijk onefficiente douanepassage, en uiteraard nog enkele uurtjes in de wachtzaal konden we de boot op, om begroet te worden door de kamerdame (een beetje provodnika van de boot), die ons de sleutel van ons coupeetje gaf in ruil voor ons paspoort. Ze was zo aardig erbij te melden dat we toch oo zo'n slechte kamer hadden, en we voor een vlotte 20 dollar meer een kamer met raam konden verwachten. Moedig vatten we gevijvend de tocht naar de kamer aan, om te ontdekken dat ze niet gelogen had: de vier bedden hadden allen een matras waar (hopelijk) kleine kindjes zonder matrasbescherming te vaak in hadden geplast. Zonder raam was de kamer ook immens heet, en met 4 personen nogal klein. De Belg, onze vijfde man, ging bij de dame provodnika vragen of ze alsjeblieft lakentjes had, waarna zij, merkend dat er van haar extra inkomsten voor een kamerupgrade niets in huis zou komen, ons gratis de betere kamers (met zicht op zee ;) ) liet behuizen, hetgeen we ten zeerste konden apprecieren.

Na een stukje nachtrust gingen we verder met onze hoofdbezigheid in Aktau: Bulotte (op de voet gevolgd door het bezoeken van het ticketjeskantoor, met de supermarkt, het consulaat van Azerbaijan en de zee op de derde, vierde en vijfde plaats). Belote is, door de naam verraden, een frans kaartspel, dat zodanig tof is dat het een plaatsje verdient in onze blog, zelfs in de titel. Ik ga u de hele spelregels besparen, en het er op houden dat het een mengeling is van manillen en kleurenwiezen, zowaar de symbioze van West-Vlaamse en Brabantse kaartspelen. Een mooie extra is ook dat de boer en de negen, normaalgezien zo goed als waardeloos, bij troef de hoogste kaarten zijn. Erg verwarrend bij vermoeide spelers, of zij die een pintje drinken tijdens het kaarten. Voor ik me helemaal laat gaan in het alsnog uitleggen van de regels (zoals de heer en vrouw van troef die samen 'bulotte' zijn, en dus extra punten) volstaat het om te melden dat onze Franse vrienden ons in Baku hebben achtergelaten, en het spel -dat 4 spelers vereist - nu al tot het verleden behoort. Nico en Romain (eveneens in het bezit van een mooie blog: http://routedescimes.jimdo.com/) zijn ons alvast voorgegaan richting europa. Ze plannen ongeveer hetzelfde te doen als wij, ware het niet dat wij een deel van de weg denken te liften met een camion, en zij alles per fiets hopen te doen. Hun visum voor Azerbejian is dan ook maar 5 dagen geldig, wij hebben er 30, wat enkele dagen Baku verklaart. Om 4u maandagmorgen na een fijn uurtje grensovergang gingen wij op zoek naar koffie, zij vertrokken moedig met tegenwind richting Georgie.

Hier in Baku werd onze verbazing over het wonder der couchsurfing nog maar eens hernieuwd. Onze host, een Amerikaan, die in Azerbejian is gekomen met het vredeskorps (blijkt niet echt georganiseerd noch bijster nuttig), en is blijven hangen hier in Baku, vroeg ons naar zijn werk te komen (nadat we hem om 7u hadden wakker gebeld met de verassing dat we, wegens geen tijd om te melden dat de boot zou varen, toch al in Baku aangekomen waren). Hier gaf hij ons, twee volstrekte vreemden met wie hij 3 emailtjes en een kort telefoongesprek had gewisseld, de enige sleutel van zijn flat, met de melding dat we ons gerust mochten laten gaan met de gehaktballetjes in de frigo, en dat we de afstandbediening van de airco wel zouden vinden ... Een slag in het gezicht van het cynisme en het gebrek aan vertrouwen in de wereld.

Met deze positieve noot laten we u achter tot het volgende blogbericht,

Melanie

3 opmerkingen:

  1. Aha!
    Terwijl het hier in België grote stemmingsdrukte is, gaan jullie daar wat bootje varen, gelijk hebt ge!

    Wij leren in elk geval wijze lessen over gastvrijheid en zijn van plan om ons leven te beteren.

    Wanneer komt ge logeren???

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Aha, een spontane invitatie, daar gaan we voor. U kan uw pannekoeken bereiden tegen eind augustus, wanneer we ze met veel plezier komen verorberen vooraleer uwe couch te claimen. mmm

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Leuke blog! Ik ben de vijfde man die met jullie op het schip was. Geniet van uw reis, ik ben al terug in Belgie en mis het reizen al serieus! Groetjes!

    BeantwoordenVerwijderen