Te trein, te bus en met een fiets

Hier zijn we dan, in Praag bijgod. Nu we het idee van liften door Europa met de fietsen definitief hebben laten varen, schiet het erg op allemaal. Om onszelf een beetje te vertragen, hebben we drie dagen in Sofia doorgebracht, op verlengd gastronomisch weekend zeg maar. Een aanrader, een beetje als Tblisi, de hoofdstad van Georgie, op dat vlak: geweldig uitgebreid gaan eten voor geen geld, met veel lokale wijn. En misschien scoort Sofia naar ons idee zelfs nog iets hoger, met een veelzijdiger menu en nog betere wijnen, al kan dat natuurlijk liggen aan de specifieke plaatsen die we bezochten.

Bij een van de tientallen concurrerende busmaatschappijen kochten we een ticketje Praag. Voor ongeveer hetzelfde geld, een 50 euro per persoon, hadden we er ook een tot Belgie kunnen kopen, maar dat hadden Wim en Nele misschien niet zo leuk gevonden. Vreemd eigenlijk, want eens in Praag kost een ticketje Praag - Belgie een vlotte 80 euro per persoon. Economie en prijsbepalingen, het blijft iets mysterieus.

"Kunnen de fietsen mee?" "Geen probleem normaalgezien, zou erin moeten gaan." Dus die ochtend arriveren wij met een gerust gemoed bij het busstation voor onze 21 uur durende rit. Maar natuurlijk is onze buschauffeur niet op de hoogte van ons gesprek met de ticketjesverkoopster. Eerst mochten de fietsen er niet op, dan konden ze er zogezegd niet op. Maar natuurlijk lukte dat wel, zelfs in de nogal kleine ruimte die ons toegewezen werd en zelfs met de fiets van een derde, Tsjechische fietser die ondertussen ook was komen opdagen. En dan, als de koffers toe zijn, moeten we opeens bijbetalen, het arbitraire bedrag van 10 euro per fiets. Zoals gewoonlijk laten wij ons niet doen, wij stappen in de bus. De mensen van het bureau worden erbij gehaald, en ook die kiezen de kant van de chauffeur, hoewel we bij aankoop van ons ticket toch duidelijk gezegd hadden dat we een fiets bijhadden, en er toen niets gezegd is over extra betalen. Maar goed, zo gaat dat in deze landen. Ik ga mee naar het kantoortje en leg al het Bulgaarse geld dat we nog overhebben op tafel, iets van een 13 euro. Ik zeg dat dat maar genoeg moet zijn. De meest volhardende mevrouw van het gezelschap, die Engels spreekt, blijft aandringen dat ik meer moet gaan afhalen. De rest, ook de chauffeur, haalt eerder zijn schouders op en de tweede madam moet zelfs lachen met de hele situatie. Ik besluit dat het zo wel welletjes is en stap terug de bus op. De kous lijkt hiermee af want de deuren gaan toe en de bus vertrekt. Pfff, altijd dat gedoe. Op zich vinden wij het niet erg om 10 euro bij te betalen per fiets, maar zoals steeds gaat het om de manier waarop. Anderzijds kunnen we alleen maar blij zijn dat onze fietsen meekunnen. Het officiele standpunt van eurolines is bijvoorbeeld "geen fietsen" en in de meer strikt georganiseerde West-Europese busstations denk ik dat het lastig zou zijn om je fiets tout court mee te nemen.

Voor ons transport naar Belgie hebben we ondertussen al een comfortabelere optie geboekt: een Duitse trein. Dat kostte ons 150 euro voor ons twee, inclusief ticketjes voor onze fietsen. Even bestond er een dilemma om te gaan voor het wonderlijke "Schönes-Wochenende-Ticket", een formule waarmee je met maximum vijf personen op eenzelfde ticket van slechts 35 euro door heel het land reist. De adder onder het gras is dat dat enkel in het weekend kan en dat je enkel de trage boemeltreinen mag nemen. Dat betekent een lange rit, veel overstappen, in ons geval zes keer, en, gezien de populariteit van het concept, overvolle treinen. Niet de ideale omstandigheden om een geladen fiets bij te hebben. Daarom dat we uiteindelijk geopteerd hebben voor het sneltreinticket met maar een keer overstappen. Maar het blijft een interessant idee voor eenieder die zich goedkoop door Duitsland wil verplaatsen, zeker als hij geen fiets bijheeft en zich in een groepje van maximum vijf bevindt.  

Maar om een lang verhaal kort te maken: Vrijdag 13 augustus om 15:45 komen Melanie en Bert aan  in Aachen, vanwaaruit zij in een beweging tot Zammelen zullen fietsen. Geen mooie weggetjes en gezellige stops dit keer, maar gewoon functioneel doortrappen over de rijksweg, een kleine 60 km. Diezelfde avond zullen zij dan nog in Zammelen toekomen. De dag erna gebeurt er iets beangstigends, dan wordt het vertrouwde duo voor het eerst in een jaar weer opgesplitst en vertrekt Melanie naar Leuven terwijl Bert nog enkele dagen in Zammelen zal vertoeven. Vreemde tijden breken aan.