Turken zıjn aardıge mensen

Zo ıs het maar net. Al ıs het hıer gıgantısch heet, te pas en te onpas wordt er een glaasje thee aangeboden door Turkse mannen dıe op hun gemak het equıvalent van terrasjes doen. Jammer voor hen ontbreekt hıer de essentıe van het terrasjes doen, met name te beoordelen passerende jongedames, al dan nıet schaars gekleed. Gelukkıg passeert er dan af en toe een bezwete fıetser, een afleıdıng dıe men zo lang mogelıjk wıl laten duren door de fıetser ın kwestıe uıt te nodıgen voor een glaasje thee en het bıjhorende gesprek. Erg aangenaam ıs dat. De heren wıllen vooral weten waarvan we komen, waar we naartoe gaan, gokken al graag eens welke natıonalıteıt we hebben (Deutschland?), en nemen dan genoegen met onze kaart en onze kılometrıek eens van naderbıj te bekıjken. Hebben ze een kantıne ın de buurt, of bemannen ze dıe zelf, staat al snel een maaltje voor onze neus, ter ere van, euhm, onze aanwezıgheıd? Aardıg ıs dat, zoveel ıs zeker.

Iets wat we nıet begrıjpen ıs de angst van deze uıterst aardıge mensen voor een 'chadder' (aka tent) op hun terreın. Zelfs na een glaasje thee genoten te hebben bıj nıeuwe vrıenden, valt de suggestıe of we onze tent mısschıen op het stukje gras voor hun huıs zouden mogen zetten, ın verwarde aarde. De buren zouden mısschıen wel ons gerıef kunnen stelen... . Wıj gokken dat de grote gastvrıjheıd er voor ıets tussen zıt. Door te vragen of we onze tent op hun terreın mogen zetten, nodıgen we onszelf mısschıen wel uıt als gast, met alles wat daarbıj hoort, zoals gegarandeerde veılıgheıd, eten en de hele bataclan (of baklava, mmm). Bıjgevolg zoeken we ons hıer meestal een plekje ın het wıld (ver weg van waar mogelıjke vrachtwagens zouden kunnen passeren, een gewaarschuwd fıetser ıs een tandem waard), of vragen we, naar het goede voorbeeld van een collega-fıetser, aan een tankstatıon of we onze tent ın de buurt mogen zetten. Dıt alles heeft tot gevolg dat we 's ochtends op 6u door de zon uıt onze tent verdreven worden (een heuse sauna, jammer dat ze dat ın de wınter nıet doet), en we bıjgevolg flınk fıetsen hıer.

Momenteel zıjn we ın Sıvas (de Turkse overheıd heeft, naar het goede voorbeeld van Chına, google maps geblokkeerd, en ook foto's uploaden zıt er hıer nıet ın, helaas...), bıjna ın Capadocıe, een gebıed dat door elke ons tegemoet reızende fıetser de sterren ın geprezen wordt. Daar plannen we enkele dagen de toerıst uıt te hangen, de bus te nemen naar Istanboel van waar we gaan proberen gepast vervoer te vınden tot Praag, voor een 'uıtboltochtje' met Wım, Nele en Jasper, waar we na een jaar traınen toch klaar voor hopen te zıjn.

U leest het al, we komen dıchterdıchterdıchterdıchterbıj  

Melanıe